Μπορεί, όπως έλεγε ο Αριστόβουλος Μάνεσης, κάποιοι νομικοί να είναι εύκαμπτοι, τα νομικά κείμενα ωστόσο είναι άκαμπτα. Μπορεί στον αντιφασιστικό οίστρο τους κάποιοι συνταγματολόγοι να θυσιάζουν την επιστημοσύνη τους, ωστόσο η ελληνική γλώσσα για τους γνωρίζοντες ανάγνωση είναι σαφής: Το 51.3 του Συντάγματος αξιώνει αμετάκλητη καταδίκη για να στερηθεί κάποιος των εκλογικών του δικαιωμάτων. Και αν, σύμφωνα με τη ρητή αυτή συνταγματική πρόβλεψη, δεν μπορεί ένα πρωτοδίκως καταδικασμένο άτομο να εκπέσει αυτών των δικαιωμάτων του, πώς να υποστηριχθεί πειστικά ότι δεν μπορεί να εμφανιστεί ως διεκδικητής της λαϊκής ψήφου ένα πολυπρόσωπο συλλογικό υποκείμενο, ένα στέλεχος ή μέλος του οποίου, έστω ο υποκρυπτόμενος αρχηγός, βαρύνεται με αυτή τη μη αμετάκλητη καταδίκη;
Άλλωστε…
Προαναγγέλλοντας συνταγματική αναθεώρηση -πιθανότατα κατόπιν εισήγησης συμβούλων του συνταγματολόγων- για απαγόρευση των φιλοναζιστικών μορφωμάτων, ο πρωθυπουργός κατ’ ουσία αποδέχεται τον κραυγαλέα αντισυνταγματικό χαρακτήρα όλων των πρόσφατων στοχευμένων μεθοδεύσεων: Αν υπήρχε τρόπος συμβατός με τον ισχύοντα σήμερα Καταστατικό Χάρτη και τη συνταγματική νομιμότητα που αυτός παράγει -κατά την απίστευτη διατύπωση του κ. Τσίπρα με «τον …υπάρχων νόμο»- ώστε να αποκλειστεί από τις εκλογές το «κόμμα Κασιδιάρη-Κενελλόπουλου», προς τι η δρομολόγηση της «βαριάς» και δύσκαμπτης και τόσο αργόσυρτης αναθεωρητικής διαδικασίας;
Θα μπορούσε να πει, βέβαια, κάποιος πως αυτές είναι νομικές ή νομικίστικές «επιφυλάξεις πολυτελείας» την ώρα που η Δημοκρατία οφείλει να προστατευθεί από το όνειδος της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του φασισταριού, δηλωμένου ως τέτοιου ή όχι. Δεν θα σταθώ στο ότι η προσέγγιση αυτή διέπεται από τη λογική «διαλύουμε τον αναξιόπιστο λαό και εκλέγουμε έναν άλλο λαό»… Δεν θα εστιάσω στο ότι η έλξη που ασκούν ακραία, απεχθή και αντισυστημικά πολιτικά μορφώματα είναι ο πυρετός της Δημοκρατίας και η εκλογική καταγραφή τους απλώς η θερμομέτρησή του, ενώ ουδέποτε ο πυρετός έπεσε δια της θραύσης του θερμομέτρου. Δεν θα αναδείξω καν πολύ τις υποψίες που γεννά η τελευταία νομοθετική παρέμβαση (οι αρχαιότεροι αρεοπαγίτες, συνταξιοδοτούμενοι σχεδόν όλοι τον Ιούνιο, δεν είχαν προσωπικό κίνητρο να ευθυγραμμιστούν με τη βούληση της πολιτικής εξουσίας, ενώ οι προστιθέμενοι νεότεροι πιθανότατα θα προσβλέπουν στην περαιτέρω εξέλιξή τους, προς τις κορυφές της Δικαιοσύνης). Θα ήμουν έτοιμος, αντίθετα, να αποδεχθώ την ένσταση περί τυπολατρικού νομικισμού, αν οι ενδεχόμενες ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ της όλης μεθόδευσης δεν θα μπορούσαν να αποδειχθούν μεσοπρόθεσμα ολέθριες. Εξηγούμαι:
Ενδεχόμενο πρώτο: Στην -όχι πιθανή, αλλά θεωρητικώς λογική- υπόθεση μεταγενέστερης αθώωσης του πρωτοδίκως καταδικασθέντος η καταδίκη του αποσβένεται ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ, ήτοι νομικώς ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ. Αυτό σημαίνει πως θα έχει στερηθεί των εκλογικών δικαιωμάτων του άτομο αθώο κατά τη στιγμή των εκλογών. (Αυτή, άλλωστε, είναι η πιθανότερη λογική ερμηνεία της συνταγματικής αξίωσης για ύπαρξη αμετάκλητης καταδίκης). Δεν θα παραχθεί τότε νομική ανάγκη ακύρωσης των -πρώτων, των αναλογικών- εκλογών, άρα ανάγκη επανάληψής τους, σε μια συγκυρία όπου ενδεχομένως μετά από δεύτερες εκλογές η χώρα θα κυβερνάται από μονοκομματικό σχήμα; (Η δε σκέψη των σημερινών νομοθετών πως τέτοια αθώωση αποκλείεται σε ανώτερο βαθμό θα σήμαινε -θεσμικά απαράδεκτη- ώσμωση πολιτικής και δικαστικής εξουσίας, ώστε να μπορεί η πρώτη να προεξοφλεί με βεβαιότητα την κρίση της δεύτερης).
Σενάριο δεύτερο (πολύ πιθανότερο): Αποκλείεται, ενόψει του θεωρητικού έστω ενδεχόμενου μεταγενέστερης αθώωσης του πρωτοδίκως καταδικασμένου, το ΑΕΔ να ακυρώσει τις αναλογικές εκλογές και να επιβάλει επανάληψή τους;
Τούτων δοθέντων…
Στο ούτως ή άλλως υφιστάμενο αξιακό ερώτημα αν είναι λογικό -για να αποτραπεί το έλασσον κακό της πρόσκαιρης κοινοβουλευτικής παρουσίας ενός απεχθούς μορφώματος- η Δημοκρατία να πυροβολήσει τα πόδια της, να ακυρώσει δηλαδή τον κορυφαίο θεσμικό της πυλώνα, προστίθεται και ένα πρακτικό:
Έχει κανείς συνειδητοποιήσει τι θα σήμαινε, με όρους πολιτικούς αλλά και οικονομικούς, η διακοπή της ομαλής πολιτικής ζωής και της διακυβέρνησης της χώρας, μετά από μια τέτοια ενδεχόμενη απόφαση του ΑΕΔ, λειτουργούντος ως εκλογοδικείου, ή ακόμη και του ΕΔΑΔ; Ποιος θα λογοδοτήσει τότε για όλα αυτά;
*Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του βιβλίου «Ο Εθνικός Διχασμός και η κορύφωσή του. Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ 'ΕΞΙ'. Εξιλασμός ή δικαστικός φόνος;», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη
