Ξέρω πως ουδείς μου το ζήτησε. Και, μάλλον, ουδένα ενδιαφέρει. Σε μια εποχή, ωστόσο, που συνδυάζει ιδεολογικό σχετικισμό και ιδεολογικό φανατισμό, τολμώ να ελπίζω πως θα μου συγχωρεθεί ο αυθορμητισμός -ενδεχομένως και ο υπολανθάνων ναρκισσισμός- του αυτόκλητου ιδεολογικού αυτοπροσδιορισμού: Νιώθω πραγματικά την ανάγκη να καταθέσω ένα στίγμα των πιστεύω μου (τα οποία μέχρι τώρα έχουν δώσει αφορμή άλλοι να με χαρακτηρίζουν δεξιό ή έστω μητσοτακικό, άλλοι αριστερό και άλλοι -επικριτή των πάντων- ακροκεντρώο…). Όθεν…
Α. Εθνικά/διεθνοπολιτικά ζητήματα
1. Είμαι φανατικός υποστηρικτής των συμφωνιών των Πρεσπών, θεωρώ πως απέτρεψαν κινδύνους και προσπόρισαν περισσότερα οφέλη απ’ ό,τι ζημίες. Μάλιστα και τη συνεκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου του Αιγαίου θα έβλεπα θετικά, με εύλογα συμβιβαστική λογική, πριν οι τεχνολογικές εξελίξεις καταστήσουν ασύμφορη την εξόρυξή του…
2. Έστω και αν το διεθνοδικαιικό δικαίωμα παραμένει απαράγραπτο, δεν θα θεωρούσα πολιτικά σκόπιμη την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια κοντά στην τουρκική ακτογραμμή, αλλά και οπουδήποτε καθιστούσε το Αιγαίο κλειστή ελληνική λίμνη. Προσυπογράφω, δηλαδή, την πρωθυπουργική αναγνώριση πως εν προκειμένω η Τουρκία έχει και αυτή εύλογα συμφέροντα.
3. Αντίθετα, έστω και χωρίς διεθνοδικαιικά ερείσματα, κόντρα δηλαδή στη συνθήκη της Λωζάνης, αν ήμουν φορέας πολιτικών ευθυνών, θα διατηρούσα τα νησιά του Αρχιπελάγους εξοπλισμένα σαν αστακούς… (Πάντως, μιας και περί εξοπλισμών, σε κάθε μεγάλη παραγγελία δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ αν προτάσσεται η αμυντική ανάγκη ή η μίζα…).
4. Δεν είμαι, όμως, σίγουρος για τη σκοπιμότητα της -διαρκώς διαπραττόμενης από τη χώρα μας- παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου και ειδικά της συνθήκης του Σικάγο, του 1944, που έχει καταστεί και εσωτερικό μας δίκαιο, αφορά δε την υποχρεωτική ταύτιση εναέριου χώρου και χωρικών υδάτων: εφόσον, ευλόγως, διατηρούμε τα τελευταία στα έξι μίλια, δεν μπορεί να διεκδικούμε 10 μίλια εναερίου χώρου…
5. Πιστεύω πως η πατρίδα μας και ο δυτικός κόσμος ευρύτερα οφείλουν να περιορίσουν την εισροή μεταναστών, αμέτοχων των βασικών διαχρονικών αξιών του δυτικού πολιτισμού. Διακυβεύεται, θεωρώ, η επιβίωση της Δύσης…
6. Θα ευχόμουν να υπάρχουν βιβλία ιστορίας όχι βλακωδώς εξωραϊσμένα ή «αναίμακτα» -με αναφορές σε συνωστισμούς κ.λπ.- αλλά όπου κάθε χώρα θα αναγνώριζε τα εγκλήματα που ο λαός της έχει διαπράξει. Με εξοργίζει, δε, που οι Έλληνες αγνοούν πως, δια της συνθήκης της Λωζάννης, η χώρα μας αναγνώρισε τη διάπραξη από τον ελληνικό στρατό εγκλημάτων πολέμου (άρθρο 59).
Β. Πολιτισμικά θέματα και δημόσια τάξη
1. Με «αρρώσταινε» το γεγονός πως, όσο είχε ποινική απαξία η επονομαζόμενη «μοιχεία» -που δεν αποτελούσε παρά άσκηση του απόλυτου ανθρώπινου δικαιώματος στην αυτοδιάθεση του κορμιού, ενδεχομένως και της ψυχής, του καθενός- δεν είχε βρεθεί ελληνικό δικαστήριο να χαρακτηρίσει αντισυνταγματική τη σχετική διάταξη του ΠΚ. Όπως με αρρώσταινε επίσης το άρθρο που θεωρούσε βιασμό ΜΟΝΟ τον εκτός γάμου εξαναγκασμό σε συνεύρεση…
2. Φανατικός υποστηρικτής του δικαιώματος για σύναψη συμφώνου συμβίωσης μεταξύ ομοφύλων, θα ήμουν πιο διστακτικός στη θεσμοθέτηση του δικαιώματός τους για γάμο. Τελικά, αν είχα σχετικό αποφασιστικό δικαίωμα, ίσως συγκατένευα, με μεγάλες ωστόσο επιφυλάξεις. Το αντίθετο, όμως, στο δικαίωμα υιοθεσίας (τεκνοθεσίας ορθότερα) παιδιών: Σκέπτομαι το σοκ των περισσότερων τετράχρονων-πεντάχρονων που θα μάθαιναν πως ο τάδε συμμαθητής τους έχει δύο μπαμπάδες ή μαμάδες.
3. Με ταράζει η σκέψη πως θα μπορούσε να αμφισβητηθεί το δικαίωμα των γυναικών να απορρίπτουν ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες. Τα παιδιά έχουν δικαίωμα να γεννιούνται από γονείς που νιώθουν έτοιμοι να τα αναθρέψουν και να επενδύσουν στην ευτυχία τους…
4. Θεωρητικώς δεν θα ήθελα το κράτος να επιβάλλει κανενός είδους εξαναγκασμούς -εμβολιασμούς, ζώνες ή κράνη ασφαλείας κ.λπ.- όταν δεν διακυβεύονται αγαθά της κοινωνίας, αλλά μόνο του συγκεκριμένου ατόμου (εφόσον βέβαια αυτό αναλάμβανε ατομικά και το κόστος ενδεχομένης νοσηλείας του). Στην πράξη, ωστόσο, δύσκολα θα αποφάσιζα, ως φορέας σχετικής αρμοδιότητας, σχετική ρύθμιση…
5. Πιστεύω στην ανάγκη αυστηρής πάταξης της νεανικής εγκληματικότητας. Προτείνω μάλιστα, την πραγματική έκτιση ενός ελαχίστου -πχ 10 ή 15 ημέρες- από την καταλογιζόμενη ποινή. Αλλά θεωρώ έγκλημα τον πυροβολισμό -ειδικά τον θανατηφόρο λόγω «εκπυρσοκρότησης»- όποιου δεν σταματάει για αστυνομικό έλεγχο.
Γ. Κοινωνικά ζητήματα
1. Θεωρώ τα κοινωνικά επιδόματα αποδεκτά και απαραίτητα μόνο προς άτομα η δυσπραγία των οποίων αποδεδειγμένα δεν μπορεί να αποδοθεί σε προσωπική τους ευθύνη. Το ίδιο και για τη απαλλοτρίωση πρώτης κατοικίας. (Κάποιας γνωστής μου πήραν το σπίτι, νωρίτερα όμως και επί χρόνια πήγαινε σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο στην Κωνσταντινούπολη για καζίνο…).
2. Πιστεύω στην ανάγκη αναδιανεμητικής πολιτικής υπέρ αδυνάτων, που σημαίνει αποδοχή της προοδευτικής φορολογίας και φόρο στις μεγάλες κληρονομιές. Προοδευτική φορολόγηση θα ήθελα και στους εμμέσους φόρους, με την έννοια της πολύ βαρύτερης επιβάρυνσης ειδών πολυτελείας, ειδικά επίδειξης…
3. Σε αντίθεση προς ό,τι πρέσβευε ο Χαρίλαος Τρικούπης, αλλά και σήμερα πολλοί συνάδελφοί μου, πιστεύω -ένα από τα ελάχιστα σημεία που εκφράζομαι από τις ιδέες του Γεωργίου Παπανδρέου- ότι η πρόσβαση στις ανώτατες και τις μεταπτυχιακές σπουδές πρέπει να είναι δωρεάν. Με αυτονόητη προϋπόθεση πως θα είναι εξαιρετικά επιλεκτική. Αντίθετα, δεν συμφωνώ με τη δωρεάν διάθεση συγγραμμάτων σε προπτυχιακούς φοιτητές: προκαλείται δυσανάλογη προς το όφελος δημοσιονομική δαπάνη…
4. Θεωρώ απαραίτητη δημογραφική πολιτική στήριξης της πολυμελούς ελληνικής οικογένειας.
Αυτά, ενδεικτικά ασφαλώς, ως περίγραμμα μιας πολιτικής φιλοσοφίας που πήρα το θάρρος, απρόσκλητος, να εκθέσω, επειδή πολύ συχνά είμαι για τους Γιβελίνους Γουέλφος και για τους Γουέλφους Γιβελίνος…
