Η εικόνα με πρώτη ματιά σόκαρε. Η φωτογραφία με έναν εργαζόμενο, με το νερό της θάλασσας μέχρι το στήθος του, να σερβίρει τους πελάτες προκάλεσε θυμό, αγανάκτηση και σε μερικούς και οργή. Όμως, όσο αυτή η εικόνα υφίστατο μια λογική επεξεργασία άρχισαν να επικρατούν και δεύτερες σκέψεις.
Δηλαδή, δε γνωρίζαμε αν ο εργαζόμενος εξαναγκαζόταν σε τέτοιου είδους παροχή υπηρεσιών. Σε αυτή την περίπτωση η καταδίκη θα ήταν δικαιολογημένη. Δε γνωρίζαμε το ύψος της αμοιβής του. Αν προσέφερε αυτή την εργασία για ψίχουλα, τότε υπήρχε ουσιαστικό πρόβλημα. Και βέβαια ετέθη το ζήτημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των ορίων της.
Την απάντηση σε όλα αυτά την έδωσε ο ίδιος ο εργαζόμενος. Ουδείς τον εξανάγκασε, ο μισθός του, πέραν των φιλοδωρημάτων, είναι υψηλότατος και ως εκ τούτου δεν τον ενοχλούν οι συνθήκες εργασίας του. Δε διαμαρτυρήθηκε, δε μίλησε για συνθήκες γαλέρας, χαρακτηριστική έκφραση των αργόσχολων συνδικαλιστών.
Και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια; Η ηθική της εργασίας; Το μίνιμουμ της ασφαλούς και υγιεινής παροχής υπηρεσιών; Σε όλα αυτά τα ερωτήματα τις απαντήσεις τις δίνει ο καθένας με τα δικά του κριτήρια. Στην προκειμένη περίπτωση αυτό που μας ενδιαφέρει, γιατί αυτό είναι το κυρίαρχο, είναι πώς αισθάνεται το πρόσωπο της ημέρας. Από τη στιγμή που δηλώνει ικανοποιημένος από την εργασία του και την αμοιβή του, σε εμάς δεν πέφτει κανένας λόγος. Δεν υπάρχουν κάποια στάνταρτ κριτήρια της αξιοπρέπειας του ανθρώπου που τα γνωρίζουμε εμείς και ο περί ου ο λόγος τα αγνοεί. Άλλωστε, ο καθένας με τις ανάγκες του. Δεν έχουμε το προνόμιο, ως παρατηρητές των γεγονότων, να ορίζουμε για λογαριασμό κάποιου άλλου το επίπεδο της δικής του αξιοπρέπειας. Δεν είμαστε οι κάτοχοι ενός εργαλείου που τη μετρά.
Διάφοροι, με μεγάλη ευκολία, από το πληκτρολόγιο ή την ξαπλώστρα τους, κρίνουν τις ανάγκες ενός εργαζόμενου. Αυτοί σίγουρα δε θα έκαναν αυτή τη δουλειά, γιατί η ζωή τούς ήρθε πιο βολικά. Για αυτό ας μην προσδίδουν τον ηθικό μανδύα της αξιοπρέπειας στη δική τους στάση. Βρίσκονται στην καλή μεριά της ζωής.
Προφανώς παραβλέπουν το ύψος της αμοιβής του το οποίο συμβαδίζει με τους νόμους της ελεύθερης οικονομίας. Δουλεύεις σκληρά, αμείβεσαι πλουσιοπάροχα. Ή διαφωνούν με το παραδοσιακό γνωμικό πως «καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή».
Οι εστέτ μπορούν να ανησυχούν για την αξιοπρέπειά του σερβιτόρου, αλλά ο αυτός ασκεί με επαγγελματισμό την εργασία του. Τους ευαισθητοποίησε μια φωτογραφία ενός νέου ανθρώπου των 8-10.000 μηνιαίων απολαβών, αφορολόγητων στο μεγαλύτερο μέρος τους, καθώς προέρχονται από τα φιλοδωρήματα που εισπράττει, εις αναγνώριση των υπηρεσιών του, από τους πελάτες.
Εκτός αν όλες αυτές οι «ευαίσθητες» ψυχούλες είναι λάτρεις του αείμνηστου που είχε πει, περιφρονητικά, το αμίμητο πως δε θα γίνουμε γκαρσόνια της Ευρώπης. Γίναμε, με ετήσια έσοδα περίπου 20 δισεκατομμύρια ευρώ και αυτό οφείλεται και στην υψηλή ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών σε κάποιους συγκεκριμένους προορισμούς.
Δε γίνεται από τη μια μεριά να γκρινιάζουμε για τους μπατιροτουρίστες και από την άλλη να μην αντιλαμβανόμαστε πως ο υψηλός τουρισμός έχει και υψηλές απαιτήσεις.
