Έχουμε εισέλθει στην τελική ευθεία προς τις εκλογές. Τα κουτσομπολιά μπορεί να είναι γαργαλιστικά και να προσφέρονται στον πόλεμο της προπαγάνδας, όμως δεν είναι πολιτική. Ούτε καν παραπολιτική.
Κάποιο κόμμα και κάποιος ηγέτης θα πρέπει να θέσει όλα τα πολιτικά ζητήματα επί των οποίων θα τοποθετηθούν τα υπόλοιπα κόμματα και θα κρίνουν και θα συγκρίνουν οι πολίτες. Ποια είναι αυτά τα ζητήματα;
Πρώτα—πρώτα η εξωτερική πολιτική και η άμυνα. Ακολούθως η Παιδεία. Ο πρωθυπουργός κατέστησε σαφές πως θα θέσει ζήτημα αναθεώρησης του Συντάγματος και ειδικά του άρθρου 16, ώστε να δοθεί η δυνατότητα να ιδρυθούν μη κρατικά πανεπιστήμια. Ένα ενδιαφέρον θέμα, καθώς όλα τα κόμματα θα κληθούν να πάρουν θέση και αναλόγως θα κριθούν.
Στην αναθεώρηση του Συντάγματος θα πρέπει ο πρωθυπουργός να ενημερώσει τους πολίτες αν σκοπεύει να κάνει και άλλες παρεμβάσεις σε θέματα λειτουργίας των θεσμών, και αν ναι, ποιες θα είναι αυτές οι παρεμβάσεις. Στον διάλογο που θα επακολουθήσει θα προκύψουν οι συγκλίσεις μεταξύ κομμάτων και θα καταγραφούν οι διαφοροποιήσεις.
Στην Οικονομία ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταθέσει μια ξεκάθαρη πρόταση. Αύξηση της φορολογίας-- ώστε να υπάρξει χώρος για επιδόματα-- και κρατικοποιήσεις. Θα μου πείτε, τους πιστεύεις; Όχι, αλλά μέχρι τώρα αυτά λένε. Άλλωστε, για την αύξηση της φορολογίας μπορούμε να ανατρέξουμε στο κυβερνητικό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε που ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας διαλαλούσε πως η υπερφορολόγηση ήταν μια συνειδητή ταξική επιλογή.
Δεν ξέρω αν, κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν αντιληφθεί πως η προπαγάνδα και ο λαϊκιστικός λόγος τελικά οδηγούν σε απαξίωση όλο το πολιτικό σύστημα, τρέφοντας τις αποκαλούμενες αντισυστημικές δυνάμεις. Οι πολίτες θέλουν να ακούσουν προτάσεις και τα επιχειρήματα που τις συνοδεύουν.
Από την άλλη πλευρά η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να πείσει πως θα φανεί πιο τολμηρή στη δεύτερη τετραετία της, αν θέλει να ξανακυβερνήσει. Παράπονα υπάρχουν για καθυστερήσεις και υπαναχωρήσεις. Συνοδεύονται βέβαια από ελαφρυντικά λόγω των έκτακτων γεγονότων που επισυνέβησαν στη θητεία της, όμως οι επιφυλάξεις υπάρχουν. Το πόσο πειστικός θα φανεί ο πρωθυπουργός για την αποφασιστικότητά του να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που βάλτωσαν, αυτό θα κρίνει και το αποτέλεσμα των εκλογών.
Μάλιστα, αν θέλει να είναι ένας καλός και χρήσιμος πρωθυπουργός μιας δεύτερης τετραετίας, ας έχει ως παράδειγμα προς αποφυγή τη δεύτερη τετραετία Σημίτη. Ας εξετάσει τι δεν έκανε ο Κ. Σημίτης και κυρίως γιατί δεν τα έκανε και ας διδαχθεί από τα λάθη του.
Καλές είναι οι στοχευμένες παρεμβάσεις, όμως οι πολίτες έχουν την απαίτηση να ακούσουν μια ολοκληρωμένη κυβερνητική πρόταση. Να μάθουν για τις θέσεις των κομμάτων επάνω σε όλες τις πτυχές των μεγάλων θεσμικών, οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων. Γιατί έτσι θα φανούν οι πιθανές συγκλίσεις που μπορεί, κάτω από συγκεκριμένες περιστάσεις, να προσλάβουν τη μορφή της κυβερνητικής συνεργασίας.
Οι δραστηριότητες των ερωτύλων πολιτικών προσφέρουν τροφή στα τρολ του Διαδικτύου. Όμως πολιτική π.χ. είναι ο διάλογος για την αναθεώρηση ή όχι του άρθρου 16. Στις μεγάλες τομές κρίνονται κόμματα και ηγέτες.
