Αχό δυσαρέσκειας ξεσήκωσαν οι φράσεις του Νίκου Ανδρουλάκη στο συνέδριο, για τους «γενίτσαρους» που δεν έχουν θέση στο κόμμα. Αυτό αφοπλίζει τους καλοθελητές πρώην Πασόκους του ΣΥΡΙΖΑ, που λόγω προτέρου βίου, παρουσιάζονταν ως οι κατάλληλοι διάμεσοι ώστε να παρέμβουν και να δημιουργήσουν γέφυρες συνεννόησης και κοινής πορείας με το ΠΑΣΟΚ - αν όχι ενσωματώνοντας το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ. Η μάχη στα… μαρμαρένια αλώνια της Κεντροαριστεράς, τώρα αρχίζει.

Το δίλημμα που θα αντιμετωπίσει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι να βρει το δικαιολογητικό στοιχείο μιας συνεργασίας με τη ΝΔ από τις πρώτες εκλογές, για να μην υποστεί τη βάσανο των δεύτερων, κατά τις οποίες θα συμπιεστεί ανάμεσα στους δύο. Το πρόβλημα μιας τέτοιας σύμπραξης έχει ένα αρνητικό. Θα μείνει απέξω ο ΣΥΡΙΖΑ να «πετάει πέτρες» και να σπιλώνει όπως το 2012 - 15. Το αντέχει για δεύτερη φορά το ΠΑΣΟΚ αυτό;

Το ΠΑΣΟΚ επί Αντρέα δεν ήταν ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Άρχισε να παίρνει τέτοια μορφή επί Σημίτη, και ο Ανδρουλάκης, επηρεασμένος από την ώσμωση με τους σοσιαλδημοκράτες στην ευρωβουλή, θέλει να το φέρει στην καρδιά της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Το τι θα πετύχει θα το δείξει η «νεκροψία» των εκλογών. Η σοσιαλδημοκρατία πάντα πορευόταν με πολιτικό πολιτισμό και αυτή είναι μια ιδιοποιός διαφορά ποιότητας που υπάρχει ανάμεσα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι συμπεριφορές της αξιωματικής αντιπολίτευσης επί δυόμισι χρόνια, συντήρησαν την απαξία της, και τροφοδότησαν την αντίστοιχη υπεραξία της κυβέρνησης, ανεξαρτήτως αν όλο το έργο της ανταποκρινόταν σε αυτή την υπεραξία. Η αποτίμηση γίνεται πάντα διά της συγκρίσεως. Την ίδια αντιπαραγωγική στάση συνεχίζουν και τώρα. Με αυτή τη μίζερη και ανορθολογική αντιπολίτευση, δεν είναι παράξενο που η κυβέρνηση αντέχει μετά από τόσες κρίσεις!

Στην Κεντρική Επιτροπή, εκεί που στην προηγούμενη εκλογή είχαν πρωτεύσει οι Τσακαλώτος, Φίλης, Βούτσης, Σκουρλέτης, τώρα προέχουν τα ονόματα της Αχτσιόγλου, της Δούρου, του Παππά, της Μαριλίζας, του Σπίρτζη, του Ραγκούση… (στον ΣΥΡΙΖΑ «πήγαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα»). Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει στη νέα του φάση να παρακάμπτει τη νεανική «ριζοσπαστικότητα» (χωρίς να απορρίπτει την εριστικότητα), προσπαθώντας να προσεγγίσει τον χώρο του Κέντρου. Είναι ο χώρος που ως γνωστόν βγάζει κυβερνήσεις, όπως έχουν πει Μητσοτάκης και Βενιζέλος.