Η μία μετά την άλλη οι ευρωπαϊκές ηγεσίες κλυδωνίζονται και αχνοφαίνεται ο κίνδυνος μιας πιθανής κρίσης με επίκεντρο την Ιταλία, που ίσως αποτελέσει τη χειρότερη αναταραχή στην ιστορία του ευρώ. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερο ταλέντο στην πολιτική ανάλυση για να γίνει αντιληπτό ότι αυτό το τοπίο είναι προνομιακός χώρος για κοινωνικές αντιδράσεις, τυφλές εκρήξεις και τροφοδότηση λαϊκιστικών κινημάτων κάθε μορφής που θα οδηγούν σε κοινωνικό κατακερματισμό και πολιτική αποσταθεροποίηση. Μοιάζει με το καλύτερο δώρο στον Β. Πούτιν.

Οι εκλογές στο τέλος της τετραετίας συνεπάγονται αναμφίβολα κάποια ρίσκα. Η κυβέρνηση το πήρε το ρίσκο. Όσο για την αντιπολίτευση, «αγοράζει» χρόνο. Το θέμα είναι πως θα τον αξιοποιήσει. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώξει να παίξει με την αγωνία της κοινωνίας, χωρίς πειστικές λύσεις, η απόστασή του από αυτήν θα μεγαλώσει. Όσο για το ΠΑΣΟΚ, η προϋπόθεση είναι να δείξει ότι διαθέτει σύγχρονες προτάσεις, πως είναι δύναμη εθνικής ευθύνης.

Σε μια εποχή έξαρσης της ακρίβειας, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν καταφέρνει να διεκδικήσει την «αρνητική» ψήφο. Ακόμη και αν δεν γίνουν πρόωρες εκλογές και ακολουθήσει ένας βαρύς οικονομικός χειμώνας, είναι πιθανότερο να υπάρξουν άλλες δυνάμεις, ικανές να εκφράσουν αυτό το νέο ρεύμα δυσαρέσκειας και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ που μοιάζει στάσιμος.

Η πρωτιά του πρωθυπουργού στο ερώτημα «ποιος μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας», είναι αδιαμφισβήτητη. Οποιαδήποτε εξέλιξη σε αυτό το θέμα, επηρεάζει αναπόφευκτα τις πολιτικές διεργασίες. Αν η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας συνεχίσει να αντιμετωπίζεται με την ίδια αποφασιστικότητα και ψυχραιμία, το γεγονός θα προσμετρήσει στα θετικά της κυβέρνησης, φέρνοντας πιο κοντά τις πρόωρες εκλογές.

Mε την ολοκλήρωση των εργασιών του Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ τελείωσε ένας ολόκληρος κύκλος. Το κλίμα από την εκλογή του Ν. Ανδρουλάκη, η οργανωτική προσπάθεια δεν αρκούν για να διασφαλίσουν μια ανοδική πορεία του ΠΑΣΟΚ. Είναι εύκολη η πορεία στο επόμενο διάστημα; Ασφαλώς όχι. Αν έπρεπε να πούμε κάτι συνθηματολογικά, αυτό θα ήταν το «Τώρα είναι η ώρα της Πολιτικής», της κατάθεσης εναλλακτικής πρότασης και συγκεκριμένων μεταρρυθμιστικών προτάσεων. Αυτό λείπει αυτή τη στιγμή και όσο αυτό παραμένει αυτό το κενό, θα κοστίζει. 

Τα απόνερα της πανδημίας, ο πόλεμος και το πληθωριστικό κύμα, «ανακατεύουν» τους πολιτικούς συσχετισμούς παντού στην Ευρώπη τροφοδοτώντας ανατροπές. Στην Ισπανία το Κεντροδεξιό PP μείωσε τη διαφορά από τους Σοσιαλιστές. Στην Γερμανία το ηττημένο CDU/CSU προηγείται του τρικομματικού κυβερνώντος συνασπισμού. Στις εξαιρέσεις, η Ελλάδα, όπου η εικόνα έχει «παγώσει», με τη διαφορά μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ να διευρύνεται.

Από επικοινωνιακή άποψη το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ ήταν επιτυχημένο. Προβλήθηκε πολύ. Ήταν μαζικό. Όμως αυτά κρατούν ως κλίμα κάποιες μέρες. Αυτό που μένει είναι αν μπήκαν τα θεμέλια για το μέλλον και αυτά είναι η αποσαφήνιση της φυσιογνωμίας, οι απαντήσεις για το παρόν και το μέλλον, οι απαντήσεις στα προβλήματα της κοινωνίας και της χώρας. Από αυτή την άποψη, πολλά ερωτήματα έμειναν μετέωρα, αναπάντητα. Σε πολλά σημεία υπάρχει απροσδιοριστία.

Η ιστορική και εξαιρετικής πληρότητας και ποιότητας ομιλία Πρωθυπουργού στο Αμερικανικό Κογκρέσο μούδιασε κομματικούς αντιπάλους. Άλλοι μίλησαν με αμετροέπεια για μια ομιλία που κατέθεσε το σύνολο των εθνικών θέσεων συνδυασμένες με τις νέες διεθνείς προκλήσεις. Άλλοι έκαναν ότι δεν κατάλαβαν τι έγινε την ίδια στιγμή που η ομιλία αυτή είχε τεράστιο διεθνή αντίκτυπο και έκανε τις τουρκικές εφημερίδες και τους Τούρκους αξιωματούχους να παραληρούν και άλλοι κατέφυγαν σε μια μεμψιμοιρία μην τυχόν και χαρακτηριστούν «Μητσοτακικοί».