Επιτρέψτε μου να μην πολιτικολογήσω σήμερα. Λαμπρή έχουμε, έτσι την έλεγε η γιαγιά μου η συγχωρεμένη, γεννημένη 11 χρόνια πριν το ημερολόγιο γράψει 1η Ιανουαρίου 1900. Ναι, ναι, η Μαριάνθη ήταν γεννημένη το 1889, έζησε 103 γεμάτα χρόνια κι έφυγε πλήρης ημερών το 1992. Και η άλλη μου γιαγιά, η Ευθυμία, τον καβάλησε τον ολόκληρο αιώνα ζωής. Αυτή πρόλαβε να ζήσει και τον 21ο αιώνα πριν αναχωρήσει. Τι μ’ έπιασε τώρα και θυμάμαι τις γιαγιάδες μου Πασχαλιάτικα, θα αναρωτηθείτε.
Δεν φυτρώσαμε σ’ αυτό τον κόσμο, ξέρετε. Κάποιοι μας γέννησαν, αποτελούμε κρίκους μιας σειράς, μια αλυσίδας. Κουβαλάμε και τα γονίδια τους άλλωστε, και τα καλά και τα προβληματικά τους γονίδια. Το λοιπόν, δεν βλάφτει να την αναθυμόμαστε πότε-πότε αυτή την γραμμή, έτσι ως ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης στα προγονικά μας. Πάσχισαν για μας εκείνοι οι άνθρωποι, ίδρωσαν, μάτωσαν, πόνεσαν, χάρηκαν, προβληματίστηκαν, έκλαψαν, τρόμαξαν. Οπότε Πάσχα που είναι, έχουμε ευκαιρία να τους θυμηθούμε. Για λίγο βρε αδερφέ, τόσο δα, αλλά να τους θυμηθούμε.
Είμαι οπαδός ξέρετε εκείνης της λογοτεχνικής θεωρίας που λέει ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν πάψει να τους θυμάται και να τους μνημονεύει κάποιος ζωντανός. Άρα μόλις φύγουν από την ζωή (το πολύ) τα εγγόνια μας, μας τρώει το οριστικό σκοτάδι. Καθότι ποιος θυμάται και μιλά για τον προπάππο ή την προγιαγιά του;
Τώρα καταλαβαίνω, λοιπόν, γιατί όλοι έχουν φαγωθεί να γίνουν Καίσαρες και Μεγαλέξανδροι. Για να μην πάψουν να μνημονεύονται ποτέ, άρα να μην πεθάνουν. Λογικό, αλλά επειδή οι γιαγιάδες μου (και οι παππούδες μου) ήταν συνηθισμένοι άνθρωποι που έπραξαν το καθήκον τους στην ζωή δίχως τυμπανοκρουσίες, έχω αναλάβει εγώ να τις (και τους) διατηρήσω ζωντανούς όσο μπορώ.
Μια σπονδή λίγων δευτερολέπτων πάνω από το αρνί είναι, δεν κοστίζει τίποτα. Μια λιγότερη ανάρτηση αν κοιτάξετε στα social σας, την πήραν την παράταση οι πρόγονοι σας. Και χτίζετε κι εσείς την μελλοντική δική σας παράταση. Γιατί όταν θα σας δει το παιδί σας ή το εγγόνι σας να ρίχνετε μια σταγόνα κρασί απ’ το ποτήρι σας στο χώμα και να λέτε τα όνομα της δικής σας Μαριάνθης και Ευθυμίας, θα την θυμάται την πράξη σας.
Κι όταν κι εκείνο γίνει εξήντα ή εβδομήντα χρονών, μια Λαμπρή εκείνων των χρόνων, ενδέχεται να κάνει μια σπονδή για σας (που τότε θα λείπετε) και να σας κρατήσει ακόμα λίγο μακριά από το αιώνιο σκοτάδι. Άντε, καλό Πάσχα αναγνώστες μου.
