Λόγω δουλειάς (και όχι λόγω κάποιου ανομολόγητου βίτσιου μου) συναντώ καθημερινά νυν και πρώην υπουργούς, καθώς και βουλευτές απ’ όλα τα κόμματα. Στις συζητήσεις τους μακριά απ’ την δημοσιότητα, είναι άπαντες σε πλήρη αμηχανία κι ας μην το δείχνουν στον τηλεοπτικό αέρα. Εκεί εμφανίζονται είτε συντετριμμένοι και ταπεινοί (οι κυβερνητικοί), είτε συντετριμμένοι και επιθετικοί (οι αντιπολιτευόμενοι). Στην πραγματικότητα και ανεξαρτήτως κόμματος, όλοι τους, αλλού πατάνε κι αλλού βρίσκονται.
Κοντά σαράντα χρόνια δημοσιογράφος, ειλικρινά το γράφω, πρώτη φορά βλέπω τέτοιο πράγμα. Έχω ξανασυναντήσει πολιτικά πρόσωπα σε δύσκολη θέση, σε αμυντική ή σε αμήχανη στάση, αλλά πάντα η ύπαρξη ενός μετεωρισμένου και προβληματισμένου στο ένα στρατόπεδο σήμαινε αυτομάτως την εμφάνιση ενός σίγουρου και κραταιού αντιπάλου στην απέναντι πολιτική όχθη. Αυτό που βλέπω σήμερα, όλοι ανεξαιρέτως οι Νεοδημοκράτες, οι Συριζαίοι και οι Πασόκοι να μην ξέρουν τι τους ξημερώνει και προς τα πού πάνε, πρώτη φορά το παρατηρώ.
Εντάξει, όταν ξεκινήσει η δημόσια αντιπαράθεση ο καθένας λέει τα δικά του. Οι Νεοδημοκράτες θα πουν για τον Πολάκη, τον Σπίρτζη και το μόλις 18% της σύμβασης 717 που παρέδωσε η Συριζαϊκή κυβέρνηση. Οι Συριζαίοι θα πουν γα τον Καραμανλή, για τον Γεραπετρίτη που δεν ορκίστηκε, για το χάρισμα των εκατομμυρίων από τον ΟΣΕ στην Hellenic και για την πυρκαγιά στο κέντρο τηλεδιοίκησης στην Λάρισα. Οι δε Πασόκοι θα τα ρίξουν και στην ΝΔ και στον Συριζα για να χτυπήσουν τον δικομματισμό, βάζοντας απαραιτήτως και μια τζούρα από τις ξεχασμένες υποκλοπές.
Όταν όμως κάτσει κανείς και μιλήσει ειλικρινά μαζί τους δίχως τον φόβο να δημοσιοποιηθεί η κουβέντα, ξέρετε τι βλέπει ανεξαρτήτως στρατοπέδου στο οποίο ανήκει ο συνομιλητής του; Σμιχτά φρύδια βλέπει, ώμους που ανασηκώνονται διαρκώς, αμήχανες εκφράσεις προσώπου, αδυναμία πρόβλεψης έστω και για τα στοιχειώδη. Υπουργοί και βουλευτές είναι, πλην έχουν μεσάνυχτα και για το πότε θα γίνουν οι εκλογές και για το πιθανό αποτέλεσμα και για τις δυνατότητες μετεκλογικών συνεργασιών και για το αν θα υπάρξει τελικά κυβέρνηση στον τόπο.
Μιλάμε για το απόλυτο σκοτάδι, από κείνους μάλιστα που υποτίθεται ότι ξέρουν περισσότερα απ’ τον καθένα και που –διάολε– έχουν και μια στρατιά εξειδικευμένους συμβούλους πίσω τους. Και όμως, ιδέα δεν έχουν. Τα Τέμπη αποσάρθρωσαν όλες τις βεβαιότητες όλων. Μια απελπισία ότι θα ψηφίζουμε ως τον Σεπτέμβριο είναι φανερή, μια ανησυχία ότι δεν διαφαίνεται ρεαλιστικό σενάριο για την επόμενη μέρα, επίσης. Ακούγεται μια μουρμούρα για δική τους οικονομική αιμορραγία και διαπιστώνεται μια καθολική αδυναμία να γίνει κατανοητό τι ακριβώς ψάχνει και ζητά ο κόσμος.
Ναι αλλά αυτά που σε πρώτη ανάγνωση θα έκαναν έναν αντισυστημικό να πανηγυρίσει, σε δεύτερη ανάγνωση υπέρ του Κυριάκου θα καταλήξουν. Διότι αυτή η αβεβαιότητα, αυτή η αμηχανία πρόβλεψης, αυτή η χαοτική εικόνα της χώρας, θα ευνοήσουν εν τέλει αυτόν που κουβαλά στο δισάκι του την σιγουριά της κανονικότητας. Έστω και προβληματικής, έστω και τραυματισμένης, αλλά κανονικότητας. Όταν τα πολιτικά στελέχη στέκονται με τρόμο μπροστά στο μέλλον, πως λέτε να σταθεί ο απλός άνθρωπος, όταν το σκεφτεί λίγο καλύτερα και ωριμότερα;
