Δεν αντιλέγω πως το θέμα με τον ευρωβουλευτή που κατηγορείται για βιασμό και κακοποίηση, αλλά και τις αντιδράσεις του λουμπεναριού στα social media είναι πιασάρικο και τραβάει τον αναγνώστη. Το βλέπω, εξάλλου, σε άπειρα δημοσιεύματα με «απόψεις» τηλεπερσόνων, ηθοποιών και των εκπροσώπων αυτών (οι οποίοι όψιμα ενδιαφέρονται για την προστασία των δικαιωμάτων του κατηγορούμενου, ενώ οι ίδιοι διακρίθηκαν σε αυτό το «άθλημα» σε άλλες περιπτώσεις, όταν πίστευαν ότι τους βόλευε), στις αντιπαραθέσεις στην τηλεόραση και στις ανακοινώσεις των κομμάτων.
Στο μεταξύ...
Διαβάζω πως εισέρχονται στην κύρια φάση τους, οι εργασίες για τη διάνοιξη της γραμμής 4 του μετρό στην Αττική και πως πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα δημόσια έργα της εποχής μας, η ολοκλήρωση του οποίου θα συμβάλει καθοριστικά στη βελτίωση των συνθηκών των μετακινήσεων και του τρόπου ζωής των κατοίκων του λεκανοπεδίου. Ταυτόχρονα, διαβάζω για αύξηση των Άμεσων Ξένων Επενδύσεων, για μείωση της καταγεγραμμένης ανεργία, για αναμενόμενη αύξηση των εσόδων από τον τουρισμό και διάφορα άλλα, αισιόδοξα και ενθαρρυντικά.
Θα πρέπει, τελικά, να διαλέξουμε τι θέλουμε να δούμε, πού θα σταματήσει το βλέμμα μας, για ποιο πράγμα πρέπει να σκεφτούμε, αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε ρεαλιστικά την πραγματικότητα και να μη χανόμαστε σε ατέρμονες συζητήσεις περί όνου σκιάς, όπως κάναμε κάποτε στα θρυλικά και ηρωικά αμφιθέατρα της νιότης μας.
Από τη μια πλευρά, υπάρχει η ανάγκη να δουλέψουμε, να δημιουργήσουμε κοπιάζοντας - δεν υπάρχει τίποτα δωρεάν σε αυτό τον κόσμο, όσο κι αν μερικοί πιστεύουν πως οι εύφοροι κάμποι της πατρίδας μας είναι γεμάτοι με λεφτόδεντρα - και, από την άλλη, κατατίθεται μια ρετρό πρόταση, «εφόδου στον ουρανό», η οποία με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε καταστροφικά αποτελέσματα.
Το δίλημμα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι κάτι πολύπλοκο: θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά, παρ’ όλες τις αδυναμίες, τα λάθη και την αβελτηρία σε ορισμένους τομείς ή θέλουμε να γυρίσουμε πίσω, εκεί όπου δοκιμάσαμε και διαπιστώσαμε με πικρή εμπειρία πως οι πειραματισμοί και οι ερασιτεχνισμοί διαφόρων «μάγων», οδηγούν στην τριτοκοσμική αθλιότητα; Στη φύση και στην κοινωνία, δεν υπάρχει τελειότητα. Ωστόσο, υπάρχει πάντα η επιλογή ανάμεσα σε εκείνο που το δοκίμασες και γνωρίζεις πως παρά τις ατέλειές του, μπορεί να φέρει αποτέλεσμα και σε εκείνο που, αφού το δοκίμασες, ξέρεις πως οδηγεί σε εγγυημένη αποτυχία. Φευ!
Προσωπικά, από εκείνον που υπόσχεται τα πάντα σε όλους, προτιμώ εκείνον που λέει προσπάθησα, έκανα λάθη, θα προσπαθήσω να μην τα επαναλάβω. Κι αυτό γιατί, έστω και με τη ψήφο μου, συμμετέχω σε μία προσπάθεια που αποσκοπεί σε θετικά αποτελέσματα - άσχετα από την τελική τους κατάληξη - από το να γίνω μέτοχος σε μία εταιρεία περιορισμένης ευθύνης, η οποία ζει με όρους και κανόνες μιας εποχής που έφυγε από το ιστορικό προσκήνιο ανεπιστρεπτί.
Δεν τρέφω αυταπάτες για τις δυνατότητες που έχει το πολιτικό σύστημα και το προσωπικό του στη χώρα μας. Αντανακλά, κατά κύριο λόγο, κοινωνικές διαθέσεις. Ως εκ τούτου, (και πάλι) από τη μια πλευρά, έχουμε εκείνους που θέλουν με τον κάματό τους να δουν λίγο καλύτερες ημέρες και απλά αποτελέσματα που θα βελτιώσουν την καθημερινότητά του και, από την άλλη, κάτι τύπους, οι οποίοι φέρνουν αντιρρήσεις σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού ή επινοούν διάφορες «μάχες» που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα.
Αυτοί οι δεύτεροι, πότε σώζουν το νερό από την ιδιωτικοποίηση, η οποία δεν γίνεται, πότε θέλουν τα βουνά ελεύθερα από τα αιολικά, στα οποία βουνά κανείς δεν θέλει να βάλει ανεμογεννήτριες για τον απλούστατο λόγο πως το αιολικό τους δυναμικό δεν είναι εκμεταλλεύσιμο και πότε αντιστέκονται στην εγκατάσταση μονάδων κυματικής ενέργειας, προκειμένου να μη διαταραχθεί η αναπαραγωγή της τσιπούρας, όταν αυτή υπάρχει μόνο σε ιχθυοκαλλιέργειες.
Με τούτα και μ’ αυτά, οδεύουμε προς τις επόμενες εκλογές.
Διλήμματα, αντιμετωπίζουμε καθημερινά στη ζωή. Το δίλημμα των εκλογών, έστω και αν δεν συζητιέται δημόσια, είναι τι είδους ζωή θέλουμε, με ποιους στόχους θα πορευτούμε, με ποιους κανόνες θα προσπαθήσουμε να την κάνουμε λίγο πιο ανθρώπινη και ανεκτή.
