Το παλικάρι που 'πεσε μ' ορθή την κεφαλή του
δεν το σκεπάζει η γης ογρή, σκουλήκι δεν τ' αγγίζει —
Φτερό στη ράχη του ο σταυρός κι όλο χυμάει τ' αψήλου
και σμίγει τους τρανούς αϊτούς και τους χρυσούς αγγέλους
Γ.Ρίτσος, «Επιτύμβιο»
Θυμάμαι πριν χρόνια διάφορους συγκαμμένους νεοκομσομόλους, πάνω στην κάψα της «αγανάκτησης» και του «αντιμνημονιακού» τους αγώνα, να φωνάζουν πως η εποχή μας δεν έχει ήρωες, δεν είναι ηρωική.
Λογικό, αφού γι’ αυτούς ηρωισμός είναι να καταστρέφουν τον κόπο του άλλου ή, κι αν χρειαστεί να στρέψουν τα όπλα κατά της πατρίδας και της κοινωνίας, όπως έκαναν στο παρελθόν και τώρα μας το παρουσιάζουν ως ηρωικό, ενώ θα έπρεπε να σιωπούν.
Όπως και σε όλα τα άλλα, έτσι και αυτό, έκαναν λάθος και μάλιστα εσκεμμένο, για να υπονομεύσουν για πολλοστή φορά την κοινωνική ειρήνη και προκοπή.
Δεν είναι ένα απλό λάθος. Είναι ένα λάθος που προκύπτει από την εμμονική ανάγνωση της πραγματικότητας μέσα από τα παραμορφωτικά γυαλιά της ιδεολογίας.
Η εποχή μας έχει ήρωες. Τις περισσότερες φορές είναι ανώνυμοι. Δεν γράφονται γι’ αυτούς έπη, μυθιστορήματα ή διδακτορικές διατριβές. Δεν γράφονται τραγούδια. Δεν μετατρέπονται σε τοτέμ θεατρικών παραστάσεων ή συναυλιών. Δεν τους περιβάλλει η αχλή του «λαϊκού ήρωα», τον οποίο υμνούν οι οπαδοί της αριστερής ποιητικής μελαγχολίας και της κινηματικής κατάθλιψης.
Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που τους έλαχε ο κλήρος να χαθούν την ώρα του καθήκοντος. Είναι εκείνοι που ρίχνονται πρώτη στη μάχη για την προστασία του διπλανού και της κοινωνίας.
Το βλέπουμε συχνά, όταν αστυνομικοί θυσιάζονται για να μεταφερθεί κάποιος ασθενής γρήγορα στο νοσοκομείο. Το βλέπουμε όταν λιμενικοί με κίνδυνο της ζωής τους διασώζουν μετανάστες στις θάλασσες της πατρίδας. Το βλέπουμε όταν πυροσβέστες χάνονται στη μάχη με τις φλόγες. Το βλέπουμε όταν οι πιλότοι της Πολεμικής Αεροπορίας χάνουν τη ζωή τους προστατεύοντας την πατρίδα και τα κυριαρχικά της δικαιώματα.
Το είδαμε και χθες, όταν δύο πιλότοι μας, 26 και 34 χρόνων, έχασαν τη ζωή τους, πραγματοποιώντας ριψοκίνδυνη ρίψη νερού για την κατάσβεση πυρκαγιάς σε δύσβατη περιοχή στην Εύβοια. Δυο άνθρωποι, δύο οικογενειάρχες, δύο αξιωματικοί της 355ης Μοίρας Τακτικών Μεταφορών της Πολεμικής Αεροπορίας, έπεσαν στην ώρα του καθήκοντος, εργαζόμενοι στα όρια της ανθρώπινης αντοχής, για να προστατεύσουν τους πολίτες, τις περιουσίες, το περιβάλλον.
Σηκώθηκαν νωρίς το πρωί, μετά από λίγες ώρες ύπνου και σήκωσαν το αεροπλάνο, γνωρίζοντας πως πολλά εξαρτιόνταν από αυτούς. Δεν ρώτησαν, δεν δείλιασαν, δεν αρνήθηκαν. Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι. Κάθισαν στο πιλοτήριο και πήγαν να κάνουν σεμνά, ταπεινά κι ανώνυμα το καθήκον τους. Όπως το έκαναν και άλλοι πριν αυτούς, σχηματίζοντας τα ιερά και αόρατα δεσμά που ενώνουν εκείνους που έταξαν εαυτούς να φυλάττουν Θερμοπύλες ανά τους αιώνες. Γι’ αυτούς το αεροσκάφος ήταν ότι και η ασπίδα για τους Σπαρτιάτες - τους πραγματικούς, όχι τους δήθεν της εποχής μας - γι’ αυτό και με πλήρη συνείδηση σήκωσαν τα φτερά σκεπτόμενοι: ή ταν ή επί τας. Μαχητές ενός αόρατου κι ακήρυκτου πολέμου.
Αυτοί είναι οι ήρωες της εποχής μας. Αυτοί σήμερα δίνουν το παράδειγμα, σφυρηλατούν την κοινωνική συνείδηση και την φιλοπατρία των συγκαιρινών, αποτελώντας παράδειγμα για τις μελλοντικές γενιές.
Για τα δύο αυτά παλικάρια που θυσιάστηκαν για άλλους και τη χώρα, ισχύει στο έπακρο η φράση του Τσόρτσιλ: «ποτέ άλλοτε τόσο λίγοι δεν έκαναν τόσα πολλά για τους πολλούς».
Η πατρίς ευγνωμονούσα. Ελπίζω στην ευαισθησία της κυβέρνησης να κηρύξει εθνικό πένθος για τα αδικοχαμένα παλικάρια που έπεσαν στο βωμό του καθήκοντος. Είναι το ελάχιστο ενός ανεξόφλητου χρέους.
Όσο γι’ αυτούς που για άλλη μια φορά θα βγουν από τα λαγούμια τους για να σκυλεύσουν νεκρούς και ζωντανούς, για να «αποδομήσουν» τάχα τον ηρωισμό των θανόντων, ισχύει η φράση του Αριστοφάνη «Τους ήρωες δεν τους βρίσκεις ποτέ στο σκοτάδι». Εκείνο το σκοτάδι μέσα στο οποίο ζουν οι δειλοί, «μπαρουτοκαπνισμένοι ξερόλες» του διαδικτύου, δεν έχει ήρωες, παρά μόνο θλιβερά, πολιτικά, ναυάγια και δειλά ανθρωπάκια που ζουν σαν πτωματοφάγα όρνια κρυμμένα πίσω από την ανωνυμία τους. Γι’ αυτούς, όμως, υπάρχει η χλεύη και η περιφρόνηση των πολλών που σκύβουν ευλαβικά το κεφάλι μπροστά στους ήρωες της εποχής μας.
