Και να θες να το αποφύγεις λόγω καύσωνα ή θερινής ραστώνης, είναι αδύνατον να μην παρακολουθήσεις τα γεγονότα στη Γαλλία, τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, δεν αφορούν μόνο τη χώρα του Διαφωτισμού, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη και το μέλλον της.
Οι δικοί της πνευματικοί άνθρωποι, όπως ο Πασκάλ Μπρυκνέρ, προσπαθούν να αναλύσουν το φαινόμενο αυτής της τυφλής βίας, η οποία επικεντρώνεται στις επιθέσεις κατά του κράτους και των συμβόλων του, με θύματα συναγωγές, βιβλιοθήκες, δημόσια κτήρια και αστυνομικά τμήματα. Οι εικόνες των βανδαλισμών και των καταστροφών από ορδές νεαρών που έχουν θέσει εαυτόν εκτός της κοινωνίας, προκαλούν απέχθεια και αποστροφή.
Τα γεγονότα αυτά, θα μας απασχολήσουν πολύ και σοβαρά στο άμεσο μέλλον, γιατί θέτουν μία σειρά ερωτημάτων, η απάντηση στα οποία έπρεπε να έχει δοθεί χθες. Δυστυχώς, όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και σε άλλες χώρες του δυτικού κόσμου, το θέμα της λεγόμενης πολυπολιτισμικής κοινωνίας, είναι ένα πρόβλημα, μονίμως καταχωνιασμένο κάτω από το χαλί.
Η αποτυχία αυτού του μοντέλου είναι προφανής, παρά τους πακτωλούς χρημάτων που έχουν δαπανηθεί για την περιβόητη συμπερίληψη, ένταξη και αφομοίωση συγκεκριμένων ομάδων του πληθυσμού, κυρίως αλλογενών. Η αποτυχία αυτή οφείλεται σε μια σειρά παράγοντες όπως η δυσπιστία και των δύο πλευρών, η άρνηση ένταξης στις κοινωνικές δομές, η απόρριψη του τρόπου ζωής των γηγενών και η προσπάθεια επιβολής ηθών ξένων προς τη χώρα υποδοχής, η ταύτιση με πρότυπα της χώρας καταγωγής ακόμη κι αν πρόκειται για ανθρώπους δεύτερης και τρίτης γενιάς, οι οποίοι δεν έχουν γνωρίσει καν τη χώρα των προγόνων τους, αλλά και η όσμωση των ριζοσπαστικών κύκλων με εκείνων του κοινού ποινικού δικαίου.
Παραμένει απορίας άξια η σπουδή με την οποία οι εγχώριοι αριστεροί τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ της «εξέγερσης της νεολαίας». Ίσως θυμήθηκαν τα δικά τους τα χαΐρια με τα «Δεκεμβριανά» του 2008, ίσως οι φλόγες και οι καταστροφές που βλέπουμε στις γαλλικές πόλεις, λειτουργούν ως επαναστατικό viagra για την πεσμένη κινηματική τους libido λόγω των αλλεπάλληλων εκλογικών ηττών. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν. Κατ’ επανάληψη στο παρελθόν είχαν ταχθεί υπέρ κάθε «κινήματος» αντίδρασης και καταστροφής. Το είδαμε με τα «κίτρινα γιλέκα», ακόμη κι όταν αποδείχτηκε πως ήταν υποκινούμενα από την Ρωσία. Το είδαμε με τις διαδηλώσεις κατά της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης του Μακρόν, ακόμη κι όταν αυτές εκφυλίστηκαν, απομονωμένες και αποξενωμένες από την υπόλοιπη γαλλική κοινωνία.
Αυτή η λαχτάρα για τις «σπίθες» που θα φέρουν την «παγκόσμια φωτιά της επανάστασης», προφανώς ανήκει στην αρμοδιότητα των επιστημών ψυχικής υγείας και όχι ενός απλό σχολιαστή. Δεν μπορώ, παρόλα αυτά, να αποφύγω τον πειρασμό να σημειώσω πως όλη αυτή η μηχανιστική μεταφορά γεγονότων που συνέβησαν κάτω από διαφορετικές ιστορικές, κοινωνικές και γεωγραφικές συνθήκες, στα της πατρίδας μου, φανερώνει αν μη τι άλλο μια ένδεια θεωρητικής επεξεργασίας και μία αφθονία παρορμητικών εξάρσεων, σε μια προσπάθεια αγκίστρωσης σε μια πραγματικότητα που υπάρχει μόνο στα μυαλά ορισμένων.
Αυτοί που πιστεύουν πως αν κάνουμε ησυχία θα ακούσουμε τη βουή των γεγονότων στην Γαλλία, ως προμήνυμα «επαναστατικής κατάστασης» λόγω «φτώχιας και εξαθλίωσης», όπως έγραψε περισπούδαστος «αναλυτής», προφανώς δεν έχουν κατανοήσει όχι τις μεγάλες αλλαγές που συνέβησαν στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, αλλά δεν μπήκαν καν στον κόπο να μελετήσουν τα αποτελέσματα των δύο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων. Για το τελευταίο το καταλαβαίνω, ήταν τόσο βαριά η ήττα που είναι δύσκολο να συνέλθουν από την απόρριψη. Χρειάζεται χρόνος και νομίζω πως μεγαλοθύμως πρέπει να τους τον δώσουμε, αν και δεν έχω πολλές ελπίδες πως θα επιστρέψουν σύντομα στην πραγματικότητα. Εξάλλου, είναι πολύ βολικά εκεί που θεωρούν πως βρίσκονται, δηλαδή σε μια χώρα με τραυματισμένη δημοκρατία, η οποία ωστόσο διοργανώνει άψογες εκλογές.
Απλά ταυτίζουν την απόρριψη τους από το εκλογικό σώμα με την κατάρρευση του ονείρου τους. Φυσικά, δεν τους προβληματίζει καθόλου το γεγονός της συνάντησης της άκρας αριστεράς με την άκρα δεξιά και όλων μαζί με το κοινό ποινικό έγκλημα στη Γαλλία. Αρκεί να σιγοκαίει η φωτιά του ονείρου για το γκρέμισμα του καταραμένου καπιταλισμού και ας γίνουν όλα στάχτη και μπούρμπερη.
Η στάση και η πολιτική αυτή, δε βρίσκει, ευτυχώς, ανταπόκριση στην ελληνική κοινωνία. Φρούδες οι ελπίδες «μεταλαμπάδευσης» του χάους. Οι πολίτες έχουν καταλάβει από χρόνια πως παρόμοιες, ανέξοδες διακηρύξεις και πολιτικές, κάθε άλλο παρά συμβάλλουν στην πρόοδο και τις έχουν απορρίψει πανηγυρικά. Απλά μένει να το καταλάβουν και οι εμπνευστές τους.
