Όλοι θυμούνται ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής χόρευε σπανίως και αυστηρά παραδοσιακά και του πρωτοκόλλου. Ήρθε όμως ο «Αντρέας» και άρχισε να ρίχνει ζεϊμπεκιές. Υπήρχε βεβαίως δικαιολογία, αφού είχε τη Μελίνα να του χτυπάει παλαμάκια, άσε που έπρεπε να αναδειχτεί το λαϊκό επάγγελμα της λουλουδούς. Υποθέτω ότι το ίδιο θα έκαναν στα πολλά επόμενα χρόνια και δεξιοί πολιτευτές: η γυροβολιά έφερνε σταυρούς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν χορεύει. Σίγουρα δεν το έχει κάνει ποτέ για τον «σταυρό» ακόμη κι αν έτυχε να τον σταυρώσουν για να σηκωθεί.
Όμως ο κ. Πατούλης είναι λαϊκός άνθρωπος. Γιατρός, που δεν άφησε ποτέ την «καρέκλα» του προέδρου των γιατρών, αλλά παιδί κοντά στη λαϊκή ψυχή. Δήμαρχος «της καρδιάς μας» (κι αυτός...) αλλά με τρομερή επιρροή. Παρασύρθηκε; Δεν κατάλαβε ότι το πρωτόκολλο έχει αλλάξει; Ή, μήπως, δεν είχε την ενσυναίσθηση της συγκυρίας των προηγουμένων εβδομάδων; Κάτι από αυτά και όλα μαζί. Σίγουρα πάντως ένιωθε σίγουρος. Μοιάζει λογικό: με τέτοιο μηχανισμό που διέθετε έμοιαζε «πολύτιμος». Γι' αυτό, υποθέτω, επιλέχθηκε, αρχικώς από την ιεραρχία του κυβερνώντος κόμματος να παραμείνει πρώτος της χώρας περιφερειάρχης. Την πάτησε όμως. Δεν αποδείχτηκε το ίδιο καλός στην ωμοπλατοσκοπία και δεν διάβασε τα σημάδια στην πλάτη του ψημένου πλέον στην εξουσία Αρχηγού.
Πλην όμως, μέχρι αυτό το τελευταίο επεισόδιο, μαζί με το άλλο του Νότη Μ. «πήγα να δω για δυο μέρες την οικογένειά μου εκτός Αθηνών», ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του κυβερνητικού πολιτικού σχηματισμού δεν είχε διαδηλώσει επαρκώς την βαθιά του περιφρόνηση προς παρόμοιες συμπεριφορές, οι οποίες μας θύμισαν το αλησμόνητο «σεμνά και ταπεινά» του Κώστα Καραμανλή. Κι ας το είχε επαναλάβει ο ίδιος ο Μητσοτάκης, σε ανύποπτο χρόνο, αμέσως μετά τις ευρωεκλογές και πριν τις βουλευτικές του 2019.
Το πραγματικό ζήτημα όμως πίσω από τις επιδείξεις των λαϊκών στροβιλισμών είναι, όπως πρέπει να συμβαίνει στην πολιτική, ζήτημα εξουσίας. Η θέση του Περιφερειάρχη είναι εξόχως σημαντική στην οργάνωση ενός σύγχρονου κράτους. Δεν είναι απλώς «ένα σκαλί πάνω από τη δημαρχία», αλλά «έναν πόντο κάτω από την κεντρική διοίκηση», δηλαδή την κυβέρνηση. Αν η Ελλάδα δεν είχε μείνει τόσο πίσω, όσο είναι ακόμη σήμερα, στην αποκέντρωση της κεντρικής διοίκησης. Αν είχε, ως οφείλει κατά τας ευρωπαϊκάς γραφάς και οδηγίες, οικοδομήσει τις ικανότητες παραγωγής δημόσιου έργου στο περιφερειακό επίπεδο. Αν, τελικά, είχαμε κατανοήσει ότι ο Περιφερειάρχης είναι πιο δυνατός από πολλά υφυπουργεία ακόμη και υπουργεία, τότε ο κ. Πατούλης δεν θα θεωρείτο ικανός περιφερειάρχης για μια ολόκληρη πενταετή θητεία και η ζάλη του ζεϊμπέκικου θα μπορούσε να περάσει με καμιά δυο ασπιρίνες.
Το συμπέρασμα επιβάλλεται, εκ των υστέρων, από αυτά που είπε ο πρωθυπουργός για τον ξεχωριστό Αλκιβιάδη Στεφανή: «στο πρόσωπο του Στρατηγού συναντώνται τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου Περιφερειάρχη» δηλαδή «ακεραιότητα, πειθαρχία, εργατικότητα, γνώση, διοικητική εμπειρία». Αν κάνουμε ένα βήμα πίσω, πάλι στο ίδιο αποτέλεσμα καταλήγουμε: η αρχική ανακοίνωση της υποψηφιότητας Πατούλη ήταν εγνωσμένο λάθος της κομματικής ιεραρχίας.
Δεν χρειάζονται βιασύνες. Οι πολίτες θα πάνε στις επόμενες κάλπες με δεδομένη την αδιαπραγμάτευτη κυβερνητική σταθερότητα και χωρίς τον πολιτικό κίνδυνο που δημιουργούσαν οι «ανοησίες Τσίπρα». Άρα θα κρίνουν με την άνεσή τους πρόσωπα, πράγματα και προσωπικότητες και πολύ πιθανόν να έχουμε εκπλήξεις...
