Η φετινή δημοσίευση των αποτελεσμάτων χρήσης είναι ίσως η χειρότερη στην ιστορία του θεσμού ως προς τη συνέπεια των εισηγμένων εταιριών να ενημερώσουν το επενδυτικό κοινό με τα οικονομικά πεπραγμένα όσων συνέβησαν πριν από 100 ημέρες.
Η προθεσμία λήξης της δημοσίευσης των ισολογισμών ξεχείλωσε εκ νέου φθάνοντας το απόγευμα της 2ας Μαΐου (122 ημέρες μετά τη λήξη της περιόδου).
Το ότι κοντεύει να τελειώσει το πρώτο εξάμηνο και δεν έχουμε νούμερα χρήσης δεν συνιστά μια απλή αστοχία, αλλά επιτείνει την ασύμμετρη κατάσταση πληροφόρησης της ελληνικής αγοράς: Στις περισσότερες ελληνικές εισηγμένες οι βασικοί μέτοχοι συμμετέχουν στη διοίκηση ως εκτελεστικά μέλη με αποτέλεσμα να έχουν πολύ νωρίτερα γνώση της πορείας των μεγεθών, όχι απλά για την περίοδο που έκλεισε, αλλά για την περίοδο που είναι σε εξέλιξη. Επιπλέον, κάθε καθυστέρηση δημιουργεί θέματα δυσπιστίας αδικώντας ίσως την πραγματικότητα. «Αν είναι καλά τα νούμερα τότε γιατί αργούν να δημοσιευθούν;»
Θα μπορούσε αυτή η κατάσταση να είναι ένα καθολικό σύμπτωμα της ελληνικής αγοράς. Όμως η πορεία των πραγμάτων στο χρόνο έδειξε ότι υπάρχουν εισηγμένες εταιρίες που πήραν πολύ σοβαρά τη συγκεκριμένη υποχρέωση, αφιέρωσαν πόρους και χρόνο ώστε να δημιουργηθούν διαδικασίες και αυτοματισμοί ώστε να φθάσουν σε έναν βέλτιστο χρόνο δημοσίευσης.
Σίγουρα το μέγεθος μετράει και όπου υπάρχουν πολλές κοινοπραξίες δημιουργούν μια επιπλέον καθυστέρηση, όμως πλέον έχουμε παραδείγματα εταιριών που έχουν αλλάξει σελίδα: Η Μυτιληναίος για παράδειγμα μέσα στις πρώτες 30 ημερολογιακές ημέρες ανακοινώνει βασικά μεγέθη. Η Βιοχάλκο, η Elvalhalkor και η Cenergy στις 10 Μαρτίου είχαν ολοκληρώσει και τους κύκλους παρουσιάσεων στην επενδυτική κοινότητα. Δεν μιλάμε για εταιρίες με τζίρους κάποιων εκατομμυρίων, αλλά για ομίλους με δραστηριότητες σε όλο τον πλανήτη με τζίρο πολλών δισεκατομμυρίων.
Μπροστά σε αυτό το φαινόμενο οι αρχές φαίνεται να έχουν δεμένα τα χέρια τους. Η προθεσμία δημοσίευσης είναι κοινή για όλους, η κάθε εταιρία έχει ένα χρονικό περιθώριο που πάνω από το 50% επιλέγει να εξαντλήσει. Επομένως, η μόνη λύση είναι να υπάρξει ένα είδος αξιολόγησης το οποίο να μεταφράζεται σε σκορ, σαν το ESG αλλά με γνώμονα τις πρακτικές απέναντι στις τακτικές υποχρεώσεις των εταιριών προς τους επενδυτές.
Τα κριτήρια θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν το πότε δημοσιεύει η κάθε εταιρία, πόσες φορές δημοσιεύουν στοιχεία αποτελεσμάτων ή τζίρου μέσα στη χρήση, αν πραγματοποιούν παρουσιάσεις στην επενδυτική κοινότητα, αν μοιράζουν μέρισμα μέσα στο α’ εξάμηνο, αν η συνέλευση γίνεται μέσα σε χρονικά πλαίσια που επιτρέπουν τη συμμετοχή σε αυτή, αν η ενημέρωση των μετόχων γίνεται με συστηματικό τρόπο, αν έχουν ειδικό διαπραγματευτή κ.α… Το σκορ που θα προέκυπτε από αυτήν την αξιολόγηση θα μπορούσε να λειτουργεί σαν πρόκριμα για την είσοδο σε δείκτες ή για τη δημιουργία μιας ομάδας εισηγμένων υψηλών προδιαγραφών, κάτι σαν το champions league του ΧΑ.
Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς με πρόσχημα την πανδημία και την ενεργειακή κρίση υποχρέωσε τις εισηγμένες εταιρίες πέρυσι και πρόπερσι να δημοσιεύσουν κάποια συνοπτικά στοιχεία εννεαμήνου σε μια προσπάθεια να ενημερωθεί το επενδυτικό κοινό για τις επιπτώσεις των έκτακτων παραγόντων. Η ανταπόκριση έδειξε ότι εύκολα ή δύσκολα όταν υπάρχει πίεση όλοι βρίσκουν τον τρόπο.
Το ζητούμενο είναι βέβαια να μη φθάνουμε στα μέσα Απριλίου και να έχουμε εταιρίες που δημοσιεύουν αποτελέσματα χρήσης τη στιγμή που στις ΗΠΑ ξεκινούν τα αποτελέσματα τριμήνου.
Για να φθάσουμε σε αυτό το σημείο θα χρειαστούν πόροι και θέληση από τις διοικήσεις των εισηγμένων. Δεν το λέμε εμείς, αλλά όσοι πλέον κατάφεραν να δημοσιεύουν στην ώρα τους. Και αν μη τι άλλο δικαιούνται εκτός από τα εύσχημα και την προσοχή μας.
