Τα πνεύματα είναι οξυμμένα στην αφετηρία του προεκλογικού στίβου μεταξύ Ανδρουλάκη και των δύο άλλων αρχηγών. Χαρακτηριστικό όμως είναι ότι η ένταση τροφοδοτήθηκε από θέματα «επί προσωπικού», παρότι αυτά σαφώς έχουν και πολιτική προέκταση.
Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ανέβασε το «βόλιουμ» της επιθετικής κριτικής εναντίον του Πρωθυπουργού όταν η υπόθεση των παρακολουθήσεων βγήκε από το σκοτάδι των μυστικών υπηρεσιών και εκτέθηκε στο φως της δημοσιότητας.
Μιας δημοσιότητας που ωστόσο έμεινε ημιφωτισμένη σε σκιερές γωνιές, καθώς ο ίδιος δεν συναίνεσε να ενημερωθεί, έστω ατύπως, για τον λόγο παρακολούθησής του. Αντιθέτως, επένδυσε πολιτικά για να συσπειρώσει το ακροατήριο και να υψώσει προσκόμματα μη συνεργασιμότητας – ίσως και για να εκμαιεύσει συμπάθεια ως θύμα μηχανισμών.
Από την άλλη, η αντίθεση προς τον ΣΥΡΙΖΑ αυξήθηκε σε εκρηκτικό επίπεδο με την υπόθεση της κας Χρονοπούλου. Ο Ανδρουλάκης και οι υπόλοιποι του μάλλον «άψητου» επιτελείου του ΠΑΣΟΚ τώρα κατάλαβαν τι εστί ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πεπεισμένοι - και καλώς είναι - ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σκοπίμως έδωσε στη δημοσιότητα το όνομα και την πολιτική τοποθέτηση της κακοποιηθείσης από τον «σταρ» ευρωβουλευτή.
Αφενός για να στηρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ το επιχείρημα της πολιτικής του ενοχοποίησης (κέντρα που χτυπάνε τον ΣΥΡΙΖΑ στην αφετηρία της προεκλογικής περιόδου), αφετέρου δια του διασυρμού της κας Χρονοπούλου, να τρομοκρατηθούν τα εικαζόμενα και έτερα θύματα (ένα τουλάχιστον), και να σιωπήσουν για τα ανομήματα του εκλεκτού τους συντρόφου δυτικών προαστείων.
Όπως είπε χθες από τα Τρίκαλα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ «Το παίζουν οι ίδιοι καλοί και από κάτω το ψηφιακό τους παρακράτος αποδομεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια για να στηρίξει τον τυχοδιωκτισμό τους». Συμπλήρωσε λέγοντας: «Άλλο είναι να μιλάς τη γλώσσα της αλήθειας και άλλο είναι να λες, όπως ο κ. Τσίπρας: «Είμαστε με το θύμα της κακοποίησης» και συγχρόνως χιλιάδες λογαριασμοί που πίνουν νερό στο όνομά σου, και στελέχη σου όπως κάποιοι εδώ στη Θεσσαλία, να απαξιώνουν μια γυναίκα που είχε το θάρρος να καταγγείλει την κακοποίηση (Καλώς ήρθε στον κόσμο του διαδικτυακού ΣΥΡΙΖΑ).
Ο Ανδρουλάκης διαπίστωσε επίσης ότι «δεν είναι αυτή η πραγματική Αριστερά. Η Αριστερά είναι αυτή που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, το κράτος δικαίου και δεν έχουν καμία σχέση μαζί της οι ψηφιακές συμμορίες. Αυτή η αριστερά είναι το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Παράταξη», είπε.
Ίσως. Μόνο που δεν τα έχει καταφέρει να πείσει ότι το κόμμα του είναι αυτή η Αριστερά. Ίσως γιατί το ακροατήριο της μη κομμουνιστικής Αριστεράς έχει αλλάξει μέσα στον χρόνο και έχει γίνει χυλός στα χρόνια της αντιμνημονιακής υστερίας και της άλογης εχθροπάθειας που εκτόξευσε ο ΣΥΡΙΖΑ, προσελκύοντας ένα κοινό, μεγάλο τμήμα του οποίου έχει τα χαρακτηριστικά του λούμπεν.
Ίσως και γιατί το ΠΑΣΟΚ, με διάφορους τίτλους, πολιτεύτηκε ενοχικά, δεν αντεπιτέθηκε, και αφέθηκε στον πολιτικό ανασκολοπισμό που υπέστη από τον ΣΥΡΙΖΑ. Πάντως, στο ελληνικό περιβάλλον υπερασπίστηκε λελογισμένα το κράτος δικαίου και τους προοδευτικούς νόμους, εφόσον είχε ιδεολογική ταύτιση με αυτούς.
Αυτό έγινε τόσο επί κυβέρνησης ΝΔ όσο και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Νόμους τους οποίους επί ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφιζε ο σύντροφος Πάνος Καμμένος (π.χ. Σύμφωνο Συμβίωσης) και για τους οποίους επαίρεται ο ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι έργο του. Έργο του το οποίο είχαν ψηφίσει επί της αρχής ακόμη και 19 βουλευτές της ΝΔ και μόνο τρεις των συγκυβερνητών ΑΝΕΛ (έκανε μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα). Τα δύο κόμματα έδωσαν άλλοθι κοινωνικού προοδευτισμού στην παρδαλή κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου. Δεν τους άφησαν να βράσουν στο ζουμί τους με αψήφιστα νομοσχέδια.
Το ΠΑΣΟΚ λόγω της ενοχικότητάς του και της πολιτικής μετριοπάθειάς του, πλήρωσε δυσανάλογα την χρεοκοπία της χώρας. Και ενώ η ΝΔ επανήλθε, καθώς είχε το ενοποιητικό στοιχείο την παραταξιακή της συνείδηση, οι πασόκοι προσέβλεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς, το συνδετικό τους στοιχείο ήταν μόνο το αντιδεξιό σύνδρομο. Ίσως γιατί στην πάροδο του χρόνου, το ΠΑΣΟΚ με τα πλούσια ελέη που παρείχε στον λαό (δανεικά -ξεδανεικά, τα παρείχε) τον είχε εκφυλίσει, μετατρέποντάς τον από υπερασπιστή της δημοκρατίας σε χυδαίο καταναλωτή. Και πήγαν σε αυτόν που έταζε περισσότερη κατανάλωση.
Παράλληλα όμως ως κόμμα έχει στελέχη με θεσμική μνήμη κυβερνησιμότητας. Σε μια ενδεχόμενη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ (και δεν θα αρέσει σε κάποιους αυτό που θα πω) θα ήταν το θεσμικό αντίβαρο σε όποιες εξουσιαστικές «διευθετήσεις» εκ μέρους μεσαίων κρατικοδίαιτων στελεχών του νυν κυβερνώντος κόμματος, που δρουν στους κόλπους του βαθέως κράτους. Και δρουν!
Αλλά ο Ανδρουλάκης επέλεξε τον μετωπικό σεχταρισμό «ούτε Τσίπρας ούτε Μητσοτάκης», αντί να βάλει προγραμματικούς όρους συγκυβέρνησης στο όποιο κόμμα ερχόταν πρώτο. Όροι που θα ήταν υπέρ δημοκρατίας και της νουνεχούς διοίκησης. Επέλεξε δηλαδή να συμπιεστεί στις συμπληγάδες των δύο, και στη δεύτερη εκλογή να πληρώσει και πάλι.
