Κάποιες εβδομάδες μετά τις εκλογές του ΄19 διατύπωσα την εκτίμηση ότι η πραγματική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ-Τσίπρα, εφόσον κάνει σωστά τη δουλειά της η νέα, τότε, πλειοψηφία, πρέπει να είναι γύρω στο 17%. Ο συνομιλητής μου, ο πιο σημαντικός σήμερα πολιτικός παίκτης, δεν το σχολίασε, αλλά είμαι σίγουρος ότι δε συμμερίστηκε τον, αυθαίρετο είναι αλήθεια, υπολογισμό μου.
Δεν το λέω επειδή εκεί βρέθηκε, επιβεβαιωμένο δις, το μόρφωμα της δήθεν αριστερής αντιπολίτευσης στις πρόσφατες αναμετρήσεις. Ούτε επειδή θυμίζει, στους παλαιοκομματικούς από εμάς, το βολονταριστικό όσο και αναξιόπιστο σύνθημα - στόχο «ΚΚΕ αλλαγή, δεύτερη κατανομή», που είχε «κατεβάσει» ο θρυλικός Χαρίλαος Φλωράκης, όταν επιδίωξε να καταστήσει όμηρο τον καλπάζοντα Ανδρέα, αφού το όριο για να είναι ένα κόμμα παίκτης με τα όλα του, ήταν αυτό, το 17% που προέβλεπε το τότε αναλογικό - πλειοψηφικό σύστημα για τη νομή πολλών περισσοτέρων εδρών.
Τα θυμίζω αυτά για να χρυσώσω το πικρό χάπι της ήττας Τσίπρα, αφού ο άνθρωπος κατάφερε όσα δεν κατάφεραν ποτέ οι γέροντες αφού ακόμη και στον πρώτο γύρο του 1989 ο Συνασπισμός έμεινε στο 13,1% για να πέσει στο 10,3% στον τρίτο γύρο του 1990, όταν, επιτέλους, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κατάφερε να κάνει κυβέρνηση.
Υποψιάζομαι ότι οι δολιχοδρομίες των υποψηφίων προέδρων του ΣΥΡΙΖΑ εξυπηρετούν τον ίδιο απηρχαιωμένο προβληματισμό: Που είναι ο Λαός; Γιατί δεν είναι Αριστερά; Τι δουλειά έχει στο αστικό Κέντρο; Τι (νέες) ψεματούκλες πρέπει να του πω για να τον σαγηνεύσω; Πώς θα πείσω ότι μπορώ να ξαναγίνω εξουσία ώστε να έχω ξανά εκλογικές ελπίδες; Και άλλα παρόμοια...
Αν υιοθετήσετε κι εσείς αυτού του τύπου την «απεύθυνση» τότε μπορεί να συμφωνήσετε με τα κάτωθι σε ότι αφορά τις προσεγγίσεις των δύο υποψηφίων για τους οποίους αξίζει να κουβεντιάσουμε.
Ο Τσακαλώτος ήταν άμεσα πολιτικός και, πράμα σπάνιο, συγκροτημένος και διαυγής. Μίλησε όρθιος, συμβουλεύτηκε λίγο, αλλά με ελευθερία, τις σημειώσεις του και όλοι καταλάβαμε που θέλει να το πάει. Η Αχτσιόγλου μίλησε καθιστή, έμεινε στην ανάγνωση ενός απολιτίκ προκατασκευάσματος και κανείς δεν είναι σίγουρος γιατί θέλει να γίνει αρχηγός.
Μεταξύ των δύο, ο πρώτος θα μπορούσε με άνεση να αρχηγεύσει ομαδικά σε αυτόν τον κλάδο της μη κομμουνιστικής αριστεράς, η δεύτερη όμως θα μπορέσει να εκπροσωπήσει ευρύτερες, γαλουχημένες με τις πασοκικές μεγαλοστομίες, ομάδες των ψηφοφόρων.
Χωρίς δυσκολία και με την προϋπόθεση ότι θα πάνε να ψηφίσουν «πολλοί», το χαρτί θα το πάρει η Ευτυχία Αχτσιόγλου του Θεμιστοκλή. Προς μεγάλη ανακούφιση όσων, εντός του βαρέος εθνοκαπιταλιστικού κατεστημένου, βιάζονται να εμφανιστεί κάποια προσωπικότητα ικανή να τα Βγάλει πέρα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Γιατί, είναι αλήθεια ότι ο πρωθυπουργός κατάφερε να ηγεμονεύσει σε ένα απίστευτα ευρύ φάσμα απόψεων γύρω από φιλελεύθερο Κέντρο, δηλαδή και σε τμήμα της σοβαρής αριστεράς και, προφανώς, της παραδοσιακής δεξιάς. Τηρουμένων των αναλογιών, το είχε επιτύχει ο Μπαράκ στις ΗΠΑ, ερχόμενος βεβαίως από άλλη πολιτική παράδοση, με τους περίφημους Obamacans, όπως ο ίδιος ο Ομπάμα είχε εξηγήσει σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του τον Φεβρουάριο 2008.
Οι εσωτερικές διεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν εντελώς ανούσιες, παρόλη την προσπάθεια του δημοσιογραφικού «κατεστημένου», για το οποίο αδίκως παραπονιόταν η πιο μίζερη αντιπολίτευση που είχαμε ποτέ, αν δε φέρουν το μόνο πραγματικά χρήσιμο αποτέλεσμα: να υποχρεώσουν την κεντροδεξιά να σηκωθεί από το φροϋδικό ντιβάνι και να δώσει τις μάχες ιδεών που απέφυγε, με τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες, μετά την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ, όταν ενώ όλα άλλαζαν, ο κόσμος της Πολιτικής επέμενε στο «όλα τα ίδια μένουν». Με τον Τσακαλώτο αρχηγό, τα ήδη πολύ βαρετά «καλλιστεία» του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να δώσουν τροφή για σκέψη. Με τη σίγουρη Αχτσιόγλου όμως θα επιστρέψει η γνωστή τοξικότητα στην οποία μας είχε συνηθίσει ο Αλέξης Τσίπρας.
