Τώρα σιωπή. Θρηνούν οι οικογένειες τα παιδιά τους. Θρηνεί η Πολεμική Αεροπορία τους άνδρες της. Θρηνεί η Ελλάδα τους Ήρωες της.
Έπεσαν με τόλμη, θάρρος και αυταπάρνηση πάνω στο καθήκον. Στον μακρύ δαφνοστεφανωμένο κατάλογο των Πεσόντων υπέρ Πατρίδας συμπεριλήφθηκαν τα δύο παλικάρια. Ο Χρήστος Μουλάς, 34 χρόνων, σμηναγός, κυβερνήτης του πυροσβεστικού αεροπλάνου «Canadair CL-215» και ο Περικλής Στεφανίδης, 26 χρόνων, ανθυποσμηναγός, συγκυβερνήτης.
Οι Αξιωματικοί της ΠΑ «βούτηξαν» με το αεροσκάφος τους μέσα στη ρεματιά και «σκέπασαν» με όγκο νερού τις πύρινες γλώσσες. Έτσι όπως είχαν εκπαιδευτεί να κάνουν στο πεδίο της μάχης. Κάτι δεν πήγε καλά στη φάση της ανύψωσης του αεροσκάφους, καθώς ακούμπησε πάνω σε δέντρο. Ακολούθησε πορεία προς τη συντριβή. Καθήκον τώρα των εμπειρογνωμόνων του Σώματος να διερευνήσουν τις συνθήκες και να εξαχθούν τα απαραίτητα συμπεράσματα. Η καλοκουρδισμένη ανθρώπινη «μηχανή» ξέρει τι πρέπει να κάνει, αφού προηγουμένως συνοδεύσει στην τελευταία τους κατοικία τους λεβέντες της.
Εμείς; Εμείς ας σιωπήσουμε για λίγο. Έτσι κι αλλιώς έχουμε πει πολλά έως τώρα. Ασκούμε, με τον τρόπο μας, την πίεση εκείνη που άλλοτε είναι χρήσιμη διότι κινητοποιεί, άλλοτε όμως ενεργεί επιπροσθέτως αρνητικά στην ήδη επικίνδυνη από τη «φύση» της περίσταση. Η κυβέρνηση, η οποία προφανώς φέρει την ευθύνη της δασοπυρόσβεσης δεν επιχειρεί να σβήσει τις φωτιές με «ποτιστήρια» όπως επικριτικά γράφτηκε. Όσο δε για τη μη ενοικίαση των ρωσικών αεροσκαφών, ας μιλήσουν οι εξειδικευμένοι στο αντικείμενο.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μόλις τον πρώτο μήνα της εκλογής της, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια σοβαρή κρίση. Οι θερινές πυρκαγιές φέτος πήραν επικίνδυνη τροπή. Παρά τις πολυήμερες προσπάθειες των επίγειων δυνάμεων και του προσωπικού των πτητικών μέσων οι μεγάλες πυρκαγιές δεν μπορούν να ελεγχθούν αποτελεσματικά. Και δυστυχώς, μέσα στη στιγμή της ακραίας έντασης συνέβη το δυστύχημα.
Η πτώση του πυροσβεστικού αεροσκάφους, όπως και των άλλων αεροσκαφών που έχουν συντριβεί στο παρελθόν, καταγράφεται στη συλλογική μνήμη. Όπως για όλα τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, όμως ειδικότερα με τους πιλότους της Πολεμικής Αεροπορίας οι Έλληνες αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη σχέση. Θεωρούμε τους χειριστές αεροσκαφών και ελικοπτέρων μέλη των οικογενειών «μας».
Βιώνει βαθύ και βουβό πένθος η κοινωνία για τους δύο νέους Αξιωματικούς. Τους νιώθουμε σαν «παιδιά»μας. Έτσι, όπως πετούν πάνω από τα κεφάλια (μας) για να σώσουν την δημόσια και ιδιωτική περιουσία, είναι σαν να τους «βλέπουμε» κι ας μην γνωριζόμαστε. Όταν πολίτες των φλεγόμενων περιοχών αντικρίζουν το σμήνος των αεροσκαφών να προσθαλασσώνεται για να αντλήσει νερό, συνοδεύουν με τις ευχές τους τα πληρώματα. Είναι μια σχέση πολυετής σφυρηλατημένη πάνω στις καταστροφικές πυρκαγιές.
Δεν υπάρχει αμφιβολία για τις ενέργειες της κυβέρνησης ως προς τη φροντίδα προς τις οικογένειες των δύο πεσόντων ανδρών. Όπως και για τον έλεγχο επί των πυρκαγιών που θα ανακτηθεί μετά την πιεστική αυτή στιγμή.
Ο Πρωθυπουργός γνωρίζει ότι στέκεται ο ίδιος απέναντι στους πολίτες που χαμηλώνουν το βλέμμα πικραμένοι και θλιμμένοι.
Το αίτημα «ποτέ ξανά» διατυπώνεται ακόμη μια φορά.
Ελπίζουμε να είναι η τελευταία…
