Επιτέλους, τελειώνει σήμερα η δεύτερη προεκλογική περίοδος. Τρεις μήνες κράτησαν οι κανονικές και τέσσερα χρόνια οι κουβέντες για τις εκλογές. Αρκετά. Θετική η εξέλιξη με την αναμενόμενη (σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις) αυτοδυναμία της ΝΔ, ευοίωνες οι προοπτικές μέσω του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης. Σκεπτόμαστε οι περισσότεροι το ίδιο: Να μην σπαταληθεί η ευκαιρία, να μην νιώσουμε την απαγοήτευση της διάψευσης. Αυτή τη φορά, νομίζω το δικαιούμαστε!
Πόνταραν οι αντίπαλοι του Μητσοτάκη στο ρεύμα και στην ακριβή τιμή του να ρίξουν. Δεν έπεσε ούτε με τις υποκλοπές, ούτε με την τραγωδία στα Τέμπη. Τον ταρακούνησαν συθέμελα, είναι γεγονός. Δεν επέφεραν την κατάρρευση. Καθοριστικός στάθηκε ενός μόνο λόγος: Η σοβαρότητα!
Ο Κ. Μητσοτάκης παρ´ ότι ευρισκόμενος σε εξαιρετικά δυσχερή θέση κατάφερε με εργαλείο τη σοβαρότητα να ισορροπήσει και να ξαναπάρει τον έλεγχο της κατάστασης. Απέναντι του ο Α. Τσίπρας, επειδή ποτέ δεν εκτίμησε ουσιαστικά τη σοβαρότητα, ηττήθηκε παταγωδώς. Γλίστρησε από τα χέρια του η ευκαιρία να αποτελέσει την εναλλακτική λύση διακυβέρνησης, διότι σε καμία στιγμή της τετραετούς αντιπολίτευσης του δεν κατάφερε να σταθεί πειστικά μπροστά στην κοινή γνώμη. Ο Τσίπρας από τα εφηβικά του χρόνια έμαθε μόνο ένα πράγμα. Να υποδύεται τον αντισυστημικό. Κάτι που δεν ενδιέφερε πια την κοινωνία. Είχε ήδη εξοφληθεί ο παλιός λογαριασμός. Εμφανιζόταν να μην έχει εκπαιδευτεί καθόλου από τη γνώση και την εμπειρία που απέκτησε στα χρόνια της Πρωθυπουργίας, μάλλον δεν πήρε τίποτε…
Αποτυχημένη ήταν και η μίμηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Αποκάλυπτε ακόμη περισσότερο την ένδεια πρακτικών προτάσεων εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ. Πέραν από τις κλασικές αριστερές τυποποιημένες διαμαρτυρίες δεν διατυπωνόταν κάποια θελκτική θέση ώστε να στραφεί η ματιά των, εκτός ΣΥΡΙΖΑ, πολιτών προς τον Τσίπρα. Ίσως, είναι το συλλογικό πρόβλημα της Αριστεράς, να μου επιτρέψει ο αγαπητός φίλος Σάκης Μουντζής, να προσθέσω στο συλλογισμό του. Το πως δηλαδή τοποθετείται η Αριστερά μέσα σε μια φιλελεύθερη Δημοκρατία και τι μπορεί να αντιπροτείνει για την ανάπτυξη σε περιβάλλον ανοικτής Οικονομίας. Όταν μάλιστα ο Μητσοτάκης εκμεταλλεύτηκε ευκαιρίες να μπολιάσει σοσιαλδημοκρατικές πρακτικές. Όμως η Αριστερά είναι μαθημένη να ζει με τους «πλακωτούς» και τις διασπάσεις της, θα τους παρακολουθούμε…
Ο Μητσοτάκης όχι μόνο δεν έπεσε από το ρεύμα, πήρε μαζί του κι όλο το …ρεύμα της κοινωνίας. Έτσι γίνεται συνήθως. Η ευρεία νίκη γίνεται μαγνήτης. Έλκει και τους άλλους, τους ακόμη πιο διστακτικούς. Η διαφορά των εκλογών του 2019 με τις φετινές έγκειται στην τετραετή διακυβέρνηση μέσα από την οποία ο Πρόεδρος της ΝΔ έπεισε και τους πλέον ακραιφνείς «Θωμάδες»! Θα θυμάστε, φαντάζομαι, τι λεγόταν για τον Μητσοτάκη έως της παραμονές των εκλογών του ‘19. Ότι «Δεν τραβάει, δεν το έχει ο Κούλης». Στη διασπορά αμφιβολιών συνέβαλαν, είναι η αλήθεια, η λαϊκή Δεξιά (δεν τον καλόβλεπε από τη στιγμή της εκλογής του ως Προέδρου) αλλά και το κομμάτι της ΣΥΡΙΖΑϊκής Δεξιάς που τον εχθρεύονταν φανερά. Όλα αυτά πια είναι παρελθόν. Το αποτέλεσμα της 21/5 δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης του. Ας δούμε και το αποτέλεσμα της Κυριακής και τα λέμε από Δευτέρα.
Σημασία τώρα έχει να επιτευχθεί αυτοδυναμία, τέτοια που δεν θα δένει τα χέρια του Μητσοτάκη. Ακούω τα α-σόβαρα περί παντοδυναμίας. Εκτός από μια συμπλεγματική αντίδραση, αναδεικνύουν και ανεπάρκεια στην πολιτική σκέψη. Δεν θα υπάρχει τίποτε πιο δεσμευτικό για την Πρωθυπουργική συμπεριφορά του Μητσοτάκη από την ευρεία αυτοδυναμία. Το παραμικρό σφάλμα του θα στρέφει ευθέως και αυτομάτως την κοινή γνώμη, όχι μόνο εναντίον της Κυβέρνησης, αλλά και απευθείας στο πρόσωπο του.
Αυτά σε δεύτερο χρόνο. Προς το παρόν έχουμε να κάνουμε μια πολύ σημαντική δουλειά.
Να δώσουμε ραντεβού στην κάλπη! Καλή ψήφο…
