Η μόδα Μητσοτάκη μόδα, αλλά ας μην παρασυρόμαστε. Δεν σημαίνει πως από το σύνολο των ψηφοφόρων της ΝΔ συμμερίζονται οι πάντες τον γενικό ενθουσιασμό. Υπάρχουν πρώτα απ' όλα εκείνοι που επιλέγουν Μητσοτάκη επειδή θέλουν να διασφαλίσουν σταθερότητα και κανονικότητα. Ό,τι, δηλαδή, δεν εγγυώνται Τσίπρας και Ανδρουλάκης. Άλλοι, μπορεί να νιώθουν πιο κοντά στη ΝΔ και όμως δυσπιστούν ως προς την κυβερνητική αποτελεσματικότητα. Μια τρίτη κατηγορία, αυτοί που ζητούν άμεση διαχείριση σε ζητήματα καθημερινότητας. Χωρίς διάθεση να υποτιμηθούν όλα τ' άλλα εξίσου σοβαρά, τα πλοκάμια της καθημερινότητας κεντρίζουν θυμικό και λογική. Ποιος δεν θέλει ποιότητα στη ζωή του, ποια δεν θα ήθελε να έχει έναν σύμβουλο υποστήριξης στα καθημερινά της ζωής;
Δεν είμαι μπροστά στις έρευνες κοινής γνώμης για λογαριασμό της ΝΔ. Ούτε, φυσικά, γνωρίζω τα θέματα που καλούνται να συζητήσουν οι ομάδες πολιτών, για να καταγραφούν οι αντιδράσεις και οι διαθέσεις τους. Θα τολμούσα όμως να προβλέψω τη θετική απάντηση σ’ ένα πιθανό ερώτημα: Πως θα τους φαινόταν η ιδέα για υπουργείο Καθημερινότητας; Με κάποιες αυτονόητες προϋποθέσεις, ένα τέτοιο υπουργείο θα μπορούσε να απογειώσει μια κυβέρνηση.
Με υπουργό, ένα πρόσωπο ευέλικτο, ευκίνητο, συνεργατικό, τολμηρό, θαρραλέο που θα στοιχημάτιζε να ξε-κουνήσει το ράθυμο, δυσκίνητο και αδιάφορο Δημόσιο. Σκοπός του Υπουργείου θα είναι να εξελιχθεί σ' ένα Δίκτυο που θα ενώνει, συντονίζει και θα ενεργοποιεί τις διάσπαρτες κρατικές υπηρεσίες να βρουν και να υλοποιήσουν λύσεις. Μια ολιγομελής ομάδα ικανή να ακούει τους πολίτες, να αξιολογεί προτάσεις, παράπονα και να ιεραρχεί την επίλυση τους.
Ας δοθεί στα focus group των πολιτών να «μετρήσουν» και να «ζυγίσουν» την ιδέα ενός Υπουργείου Καθημερινότητας που θα είναι με την πλευρά των πολιτών και όχι του Κράτους. Και μόνο ότι θα προσωποποιείται και θα εξατομικεύεται η εξυπηρέτηση σημαίνει επανάσταση σε σχέση με τα ισχύοντα. Δυστυχώς, υπήρξαν στο παρελθόν περιπτώσεις εξαπάτησης των πολιτών. Εξαγγέλθηκαν υπηρεσίες εξυπηρέτησης, εφαρμόστηκαν κάποιες ημέρες, δεν κατάφεραν κανένα αποτέλεσμα και έσβησαν. Για την ακρίβεια, δεν υπήρξε διάθεση και αληθινό ενδιαφέρον, ήταν μια ψευδής υπόσχεση.
Την επιβεβαίωση της μόνιμης αποτυχίας πρέπει να ανατρέψει η επόμενη Κυβέρνηση. Με μικρής κλίμακας υποδείγματα να πείσει ότι είναι ικανή να κάνει τη διαφορά. Πρώτα απ' όλα ότι δεν φοβάται να συγκρουστεί με συνδικαλιστικά και λοιπά συμφέροντα που θα φυτέψουν εμπόδια. Από τη δημόσια ασφάλεια, την ανύπαρκτη στους δρόμους Τροχαία μέχρι την κατάσταση των νοσοκομείων, την βελτίωση των αστικών συγκοινωνιών, την ηχορύπανση και την διαχείριση του περιβάλλοντος μια σειρά ζωτικής σημασίας προβλήματα θέλουν αντιμετώπιση. Δεν μπορεί να μην έχει τονιστεί από τους πολίτες ο εκνευρισμός τους όταν πέφτουν πάνω στο κλασικό της διάχυσης των αρμοδιοτήτων που κρύβει τις ευθύνες των εντεταλμένων οργάνων.
Θαύματα δεν περιμένει κανείς, θέληση για προσπάθεια αναζητά. Ο Κ. Μητσοτάκης δείχνει να θέλει. Η κυβέρνηση θα αναμετράται πάλι με τον εαυτό της, όπως συνέβη την προηγούμενη 4ετία. Βλέποντας την κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ, πιθανότατα θα έχει ρόλο και αντιπολίτευσης. Ίσως, πιο δυναμικά ο Ν. Ανδρουλάκης να θέτει θέματα καθημερινότητας.
Ο λαϊκισμός και η αντίστοιχη δημοσιογραφία όσες φορές στο παρελθόν ανέλαβαν, υποτίθεται, να συμβάλουν στις λύσεις απέτυχαν. Έμειναν η κοροϊδία και ο εμπαιγμός. Η κυβέρνηση οφείλει να αντιμετωπίσει την καθημερινότητα με επαγγελματικό και τεχνοκρατικό τρόπο.
Γιατί όχι, λοιπόν, Υπουργείο Καθημερινότητας;
ΥΓ: Κάθε μέρα και μια νέα κατρακύλα ο ΣΥΡΙΖΑ για τους βουλευτές που εξέλεξε στη Ροδόπη. Μη μπορώντας να αρθρώσουν λόγο για να απαντήσουν στις σκληρές κυβερνητικές αιτιάσεις στελέχη του χαρακτήρισαν «εγκληματική οργάνωση» την ΕΥΠ επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη. Κανένα σημάδι αλλαγής πάνω τους. Όπως, τότε, το 2015. Ίδια μυαλά, ίδιες αντιδράσεις, τώρα όμως αντίστροφη πορεία προς το 3%…
